Paul McCartney & Wings - Band On The Run (2010 Edition)
Ik ben een enorm groot fan van Paul McCartney en koester bijna alles wat hij de afgelopen vijf decennia heeft gemaakt. Wanneer ik zijn beste plaat uit het post-Beatles tijdperk moet kiezen weet ik direct in welke periode ik het moet zoeken (1970-1973), maar de keuze tussen McCartney, Ram en Band On The Run is normaal gesproken geen makkelijke. Op het moment is kiezen echter geen probleem, want uiteraard kies ik voor Band On The Run, waarvan onlangs een geremasterde en met extra’s uitgebreide versie is verschenen. Band On The Run was in 1973 de derde plaat waarop naast de naam van McCartney ook de naam Wings prijkte, maar omdat Paul McCartney wel een erg stevige vinger in de pap had, kan de plaat net zo goed worden gezien als een McCartney soloplaat. Het in Lagos, Nigeria, opgenomen Band On The Run heeft eigenlijk alles wat de muziek van Paul McCartney zo bijzonder maakt. Zelden schreef McCartney sterkere songs dan onder andere Band On The Run, Jet, Mrs. Vandebilt en Let Me Roll It en zelden klonk hij in muzikaal en vocaal opzicht zo gedreven als op deze plaat. Dat Band On The Run 37 jaar na dato nog niets van zijn glans heeft verloren verbaast me dan ook niet. De reissue van Band On The Run is de eerste in een serie reissues (Paul McCartney Archive Collection) en is verkrijgbaar in vele smaken, waarbij de prijs behoorlijk op kan lopen. De meest voor de hand liggende uitvoering komt met een bonus cd met opnamen van de tv-special One Hand Clapping en een DVD met beeldmateriaal van dezelfde special en beelden van de opnamesessies in Nigeria. De extra’s (en met name het beeldmateriaal) zijn absoluut de moeite waard, maar ze vallen uiteindelijk in het niet bij de muzikale genialiteit op Band On The Run. Band On The Run werd in 1973 vooral vergeleken met Abbey Road van de Beatles en er zijn inderdaad raakvlakken tussen beide platen. Persoonlijk prefereer ik overigens Band On The Run. Waar Paul McCartney op Abbey Road wordt getekend door het dreigende uiteenvallen van The Beatles, klinkt hij op Band On The Run geïnspireerd en bevrijd. Het levert een plaat op die moet worden gerekend tot de kroonjuwelen van de popmuziek en daarom in geen enkele muziekcollectie mag ontbreken. Een ieder die hem nog niet heeft doet zijn of haar voordeel met deze fraaie reissue. Een ieder die hem al lang heeft profiteert van de sterk verbeterde geluidskwaliteit en de interessante extra’s. De maand voor kerst zal ook dit jaar weer in het teken staan van reissues, maar veel interessanter dan deze zul je ze waarschijnlijk niet tegen komen. Erwin Zijleman
Ik ben een enorm groot fan van Paul McCartney en koester bijna alles wat hij de afgelopen vijf decennia heeft gemaakt. Wanneer ik zijn beste plaat uit het post-Beatles tijdperk moet kiezen weet ik direct in welke periode ik het moet zoeken (1970-1973), maar de keuze tussen McCartney, Ram en Band On The Run is normaal gesproken geen makkelijke. Op het moment is kiezen echter geen probleem, want uiteraard kies ik voor Band On The Run, waarvan onlangs een geremasterde en met extra’s uitgebreide versie is verschenen. Band On The Run was in 1973 de derde plaat waarop naast de naam van McCartney ook de naam Wings prijkte, maar omdat Paul McCartney wel een erg stevige vinger in de pap had, kan de plaat net zo goed worden gezien als een McCartney soloplaat. Het in Lagos, Nigeria, opgenomen Band On The Run heeft eigenlijk alles wat de muziek van Paul McCartney zo bijzonder maakt. Zelden schreef McCartney sterkere songs dan onder andere Band On The Run, Jet, Mrs. Vandebilt en Let Me Roll It en zelden klonk hij in muzikaal en vocaal opzicht zo gedreven als op deze plaat. Dat Band On The Run 37 jaar na dato nog niets van zijn glans heeft verloren verbaast me dan ook niet. De reissue van Band On The Run is de eerste in een serie reissues (Paul McCartney Archive Collection) en is verkrijgbaar in vele smaken, waarbij de prijs behoorlijk op kan lopen. De meest voor de hand liggende uitvoering komt met een bonus cd met opnamen van de tv-special One Hand Clapping en een DVD met beeldmateriaal van dezelfde special en beelden van de opnamesessies in Nigeria. De extra’s (en met name het beeldmateriaal) zijn absoluut de moeite waard, maar ze vallen uiteindelijk in het niet bij de muzikale genialiteit op Band On The Run. Band On The Run werd in 1973 vooral vergeleken met Abbey Road van de Beatles en er zijn inderdaad raakvlakken tussen beide platen. Persoonlijk prefereer ik overigens Band On The Run. Waar Paul McCartney op Abbey Road wordt getekend door het dreigende uiteenvallen van The Beatles, klinkt hij op Band On The Run geïnspireerd en bevrijd. Het levert een plaat op die moet worden gerekend tot de kroonjuwelen van de popmuziek en daarom in geen enkele muziekcollectie mag ontbreken. Een ieder die hem nog niet heeft doet zijn of haar voordeel met deze fraaie reissue. Een ieder die hem al lang heeft profiteert van de sterk verbeterde geluidskwaliteit en de interessante extra’s. De maand voor kerst zal ook dit jaar weer in het teken staan van reissues, maar veel interessanter dan deze zul je ze waarschijnlijk niet tegen komen. Erwin Zijleman