Julianna Barwick - The Magic Place
De Amerikaanse Julianna Barwick wist de afgelopen twee jaar al regelmatig de aandacht te trekken met muziek die volledig was opgebouwd met haar eigen stemgeluid. Op haar onlangs verschenen debuut, Magic Place, trekt ze deze lijn door, al zijn dit keer ook op bijzonder subtiele wijze instrumenten toegevoegd. Ook de muziek op Magic Place bestaat echter vooral uit de stem van Julianna Barwick. Deze stem komt in vele lagen (soms tientallen) en verschillende vervormingen uit de speakers, wat een wat vervreemdend effect heeft. De songs van de Amerikaanse zijn op het eerste gehoor ambient soundscapes waarin nauwelijks structuur is te ontdekken, maar de meeste songs hebben na enige gewenning een hypnotiserend of op zijn minst bedwelmend effect. Julianna Barwick gebruikt haar mooie en veelzijdige stem vooral als instrument wat hier en daar wonderlijke klanken of drones oplevert, maar Barwick kan in haar eentje ook klinken als de kerkkoren uit de Zuidelijke staten van de VS, waarvan ze als kind deel uit maakte (Barwick groeide op in Louisiana en Missouri). Het zijn zonder uitzondering opvallende vocale klanken die bijzonder fraai worden geaccentueerd met uiterst subtiele bijdragen van met name piano. Het lijkt af en toe wel een beetje op de muziek van Grouper (die twee jaar geleden met Dragging A Dead Deer Up A Hill een bescheiden meesterwerk afleverde), al is de muziek van Julianna Barwick wel wat ingetogener en experimenteler en zijn er zeker ook raakvlakken met de muziek van onder andere Cocteau Twins, Björk en Brian Eno. The Magic Place is zeker geen makkelijke plaat. Het is in alle opzichten een magische plek waar je zelf de structuur zult moeten aanbrengen. Ik geef heel eerlijk toe dat de muziek van Julianna Barwick me zo af en toe flink op de zenuwen werkt, maar over het algemeen overheerst toch de verwondering die langzaam plaats maakt voor bewondering. Wanneer je de tijd neemt voor deze plaat en tijdelijk genoegen neemt met muziek die nauwelijks aanknopingspunten biedt, valt er na verloop van tijd veel te genieten op The Magic Place. De scheidingslijn tussen vocalen en instrumenten verdwijnt en de verschillende songs evolueren langzaam maar zeker in een aaneengeschakeld klankentapijt dat imponeert en betovert. Gezien het experimentele karakter van haar muziek, is The Magic Place van Julianna Barwick geen plaat die in brede kring omarmd zal worden, maar muziekliefhebbers die niet bang zijn voor zo nu en dan een vreemd smakende krent in de pop, halen met het officiële debuut van Julianna Barwick een bijzondere en over het algemeen wonderschone plaat in huis. Erwin Zijleman
De Amerikaanse Julianna Barwick wist de afgelopen twee jaar al regelmatig de aandacht te trekken met muziek die volledig was opgebouwd met haar eigen stemgeluid. Op haar onlangs verschenen debuut, Magic Place, trekt ze deze lijn door, al zijn dit keer ook op bijzonder subtiele wijze instrumenten toegevoegd. Ook de muziek op Magic Place bestaat echter vooral uit de stem van Julianna Barwick. Deze stem komt in vele lagen (soms tientallen) en verschillende vervormingen uit de speakers, wat een wat vervreemdend effect heeft. De songs van de Amerikaanse zijn op het eerste gehoor ambient soundscapes waarin nauwelijks structuur is te ontdekken, maar de meeste songs hebben na enige gewenning een hypnotiserend of op zijn minst bedwelmend effect. Julianna Barwick gebruikt haar mooie en veelzijdige stem vooral als instrument wat hier en daar wonderlijke klanken of drones oplevert, maar Barwick kan in haar eentje ook klinken als de kerkkoren uit de Zuidelijke staten van de VS, waarvan ze als kind deel uit maakte (Barwick groeide op in Louisiana en Missouri). Het zijn zonder uitzondering opvallende vocale klanken die bijzonder fraai worden geaccentueerd met uiterst subtiele bijdragen van met name piano. Het lijkt af en toe wel een beetje op de muziek van Grouper (die twee jaar geleden met Dragging A Dead Deer Up A Hill een bescheiden meesterwerk afleverde), al is de muziek van Julianna Barwick wel wat ingetogener en experimenteler en zijn er zeker ook raakvlakken met de muziek van onder andere Cocteau Twins, Björk en Brian Eno. The Magic Place is zeker geen makkelijke plaat. Het is in alle opzichten een magische plek waar je zelf de structuur zult moeten aanbrengen. Ik geef heel eerlijk toe dat de muziek van Julianna Barwick me zo af en toe flink op de zenuwen werkt, maar over het algemeen overheerst toch de verwondering die langzaam plaats maakt voor bewondering. Wanneer je de tijd neemt voor deze plaat en tijdelijk genoegen neemt met muziek die nauwelijks aanknopingspunten biedt, valt er na verloop van tijd veel te genieten op The Magic Place. De scheidingslijn tussen vocalen en instrumenten verdwijnt en de verschillende songs evolueren langzaam maar zeker in een aaneengeschakeld klankentapijt dat imponeert en betovert. Gezien het experimentele karakter van haar muziek, is The Magic Place van Julianna Barwick geen plaat die in brede kring omarmd zal worden, maar muziekliefhebbers die niet bang zijn voor zo nu en dan een vreemd smakende krent in de pop, halen met het officiële debuut van Julianna Barwick een bijzondere en over het algemeen wonderschone plaat in huis. Erwin Zijleman