Rachel Harrington - Celilo Falls
Celilo Falls van Rachel Harrington ligt al maanden geduldig te wachten op de stapel. De weinig flatteuze foto op de cover hield me eerlijk gezegd lange tijd tegen en toen de cd dan eindelijk in de cd-speler was verdwenen, vond ik de muziek van Rachel Harrington zo weinig opzienbarend dat de plaat op de stapel kwam waarop een plaat maar beter niet terecht kan komen. De afgelopen weken heb ik echter zoveel positieve recensies over deze plaat gelezen dat ik Celilo Falls nog maar een tweede kans heb gegeven. En een derde en een vierde, want in eerste instantie was mijn oordeel niet veel anders dan bij eerste beluistering van de plaat. Rachel Harrington maakt op Celilo Falls (overigens al haar derde plaat) traditionele muziek met invloeden uit de folk, country, gospel, blues en bluegrass. In haar teksten heeft ze een voorkeur voor donkere of religieuze thema’s en in haar zang lijkt Rachel Harrington wel wat op Gillian Welch, al hoor ik ook wel iets van Emmylou Harris. Dit alles is omgeven met een sobere en traditioneel klinkende instrumentatie, waarin een voorname rol is weggelegd voor dobro, banjo, pedal steel en mandoline, al is Rachel Harrington ook niet bang voor een nog soberdere aanpak, waarin haar stem het moet doen met slechts een akoestische gitaar. Het levert muziek op die wel wat lijkt op die van de al eerder genoemde Gillian Welch, al heeft de muziek van Rachel Harrington op het eerste gehoor niet de impact die de muziek van Gillian Welch wel heeft. Celilo Falls is wat mij betreft een plaat die lang blijft hangen in de wat onbeduidende eerste indruk, maar het is ook een echte groeiplaat. Bij de derde of vierde luisterbeurt wist Rachel Harrington me opeens wel te raken met één of twee songs en dit aantal is sindsdien gegroeid. Wanneer je beter naar Celilo Falls gaat luisteren valt pas op hoe goed de plaat is. Dan opeens hoor je hoe knap Rachel Harrington de verschillende genres binnen het brede spectrum waarbinnen ze opereert weet te combineren, hoe smaakvol en hoe doeltreffend de instrumentatie is en met hoeveel gevoel en soul Rachel Harrington haar persoonlijke teksten vertolkt. Het gaat me nog steeds wat te ver om Rachel Harrington op hetzelfde niveau te plaatsen als bijvoorbeeld Gillian Welch, maar de Amerikaanse doet zeker niet onder voor de vele soortgenoten in de subtop, waarbij ik overigens niet uitsluit dat Celilo Falls de komende weken nog wat verder door kan groeien. Het heeft even geduurd voor ik het door had, maar deze Rachel Harrington is zeker een aanwinst voor het genre. Erwin Zijleman
Celilo Falls van Rachel Harrington ligt al maanden geduldig te wachten op de stapel. De weinig flatteuze foto op de cover hield me eerlijk gezegd lange tijd tegen en toen de cd dan eindelijk in de cd-speler was verdwenen, vond ik de muziek van Rachel Harrington zo weinig opzienbarend dat de plaat op de stapel kwam waarop een plaat maar beter niet terecht kan komen. De afgelopen weken heb ik echter zoveel positieve recensies over deze plaat gelezen dat ik Celilo Falls nog maar een tweede kans heb gegeven. En een derde en een vierde, want in eerste instantie was mijn oordeel niet veel anders dan bij eerste beluistering van de plaat. Rachel Harrington maakt op Celilo Falls (overigens al haar derde plaat) traditionele muziek met invloeden uit de folk, country, gospel, blues en bluegrass. In haar teksten heeft ze een voorkeur voor donkere of religieuze thema’s en in haar zang lijkt Rachel Harrington wel wat op Gillian Welch, al hoor ik ook wel iets van Emmylou Harris. Dit alles is omgeven met een sobere en traditioneel klinkende instrumentatie, waarin een voorname rol is weggelegd voor dobro, banjo, pedal steel en mandoline, al is Rachel Harrington ook niet bang voor een nog soberdere aanpak, waarin haar stem het moet doen met slechts een akoestische gitaar. Het levert muziek op die wel wat lijkt op die van de al eerder genoemde Gillian Welch, al heeft de muziek van Rachel Harrington op het eerste gehoor niet de impact die de muziek van Gillian Welch wel heeft. Celilo Falls is wat mij betreft een plaat die lang blijft hangen in de wat onbeduidende eerste indruk, maar het is ook een echte groeiplaat. Bij de derde of vierde luisterbeurt wist Rachel Harrington me opeens wel te raken met één of twee songs en dit aantal is sindsdien gegroeid. Wanneer je beter naar Celilo Falls gaat luisteren valt pas op hoe goed de plaat is. Dan opeens hoor je hoe knap Rachel Harrington de verschillende genres binnen het brede spectrum waarbinnen ze opereert weet te combineren, hoe smaakvol en hoe doeltreffend de instrumentatie is en met hoeveel gevoel en soul Rachel Harrington haar persoonlijke teksten vertolkt. Het gaat me nog steeds wat te ver om Rachel Harrington op hetzelfde niveau te plaatsen als bijvoorbeeld Gillian Welch, maar de Amerikaanse doet zeker niet onder voor de vele soortgenoten in de subtop, waarbij ik overigens niet uitsluit dat Celilo Falls de komende weken nog wat verder door kan groeien. Het heeft even geduurd voor ik het door had, maar deze Rachel Harrington is zeker een aanwinst voor het genre. Erwin Zijleman