Tinariwen - Tassilli

Tinariwen dook een jaar of tien geleden op uit de Zuidelijke Sahara. De leden van de band, allemaal Tuareg nomaden uit Mali, hadden de wapens uit de rebellenkampen waarin ze verbleven verruild voor gitaren en probeerden met hun rauwe woestijnblues de wereld te veroveren. Dat is tot dusver aardig gelukt, want de bijzondere muziek van Tinariwen is omarmd door een behoorlijk breed publiek. Tinariwen heeft dit bereikt zonder concessies te hoeven doen. Ook op Tassilli vormt traditionele Afrikaanse muziek uit de Sahara de basis en klinkt Tinariwen nog net zo uniek als tien jaar geleden. Tassilli werd opgenomen in de woestijn en is vergeleken met zijn voorgangers een wat meer ingetogen plaat. Tinariwen sloeg haar tentenkamp dit keer op in het zuiden van Algerije en had haar elektrische gitaren, die het geluid van de band tot dusver zo nadrukkelijk bepaalden, zo te horen thuis gelaten. Tassilli is een bijna hypnotiserende plaat met voornamelijk akoestische gitaren en bezwerende vocalen. Je ziet de band bijna zitten voor hun tent bij een kampvuur in een verder slechts door een indrukwekkende sterrenhemel verlichte woestijn. Ondanks bijdragen van leden van Wilco, TV On The Radio en een groep blazers uit New Orleans is Tassilli waarschijnlijk de meest traditionele cd van Tinariwen tot dusver. De hypnotiserende akoestische klanken en vaak meerstemmige vocalen vragen daarom om wat meer gewenning dan de rauwe woestijnblues op de vorige platen van de band en komen het best tot hun recht wanneer je het jachtige westerse leven even vergeet en toegeeft aan het ritme van de woestijn. Veel songs op Tassilli wekken de indruk dat ze ter plekke in elkaar zijn gedraaid, maar dit gaat niet ten koste van de kwaliteit van de muziek op de plaat. Tassilli is een indringende en meeslepende plaat die minder simpel in elkaar zit dan je op het eerste gehoor zult vermoeden, waardoor de plaat een groeiende impact heeft. Heel even was ik teleurgesteld dat de band dit keer geen poging doet om Jimmy Page of Jimi Hendrix naar de kroon te steken, maar uiteindelijk raakte ik toch zeer gehecht aan dit bezwerende akoestische meesterwerk. De afgelopen jaren doken meer bands op uit de Afrikaanse woestijn, maar Tinariwen blijkt ook met Tassilli weer een klasse apart. Erwin Zijleman