Anthony Hamilton - Back To Love

Het aantal interessante nieuwe releases is deze weken uiterst klein, maar voor de liefhebbers van Neo-soul ligt er deze week nog een belangrijke nieuwe plaat in de winkel. Anthony Hamilton, want om zijn nieuwe plaat gaat het, timmerde gedurende de jaren 90 zonder ook maar enig succes aan de weg, maar werd aan het begin van het nieuwe millennium onthaald als één van de belangrijkste mannelijke Neo-soul artiesten. Die positie had Hamilton voor een deel te danken aan het uitblijven van nieuwe platen van de pioniers in het genre als Maxwell, D’Angelo (bij wie Anthony Hamilton ooit debuteerde als achtergrondzanger) en Van Hunt, maar ook op de kwaliteit van de platen van Hamilton viel weinig tot niets af te dingen Na een aantal geweldige platen (Comin' From Where I'm From uit 2003 en Ain't Nobody Worryin' uit 2005 mogen wat mij betreft best Neo-soul klassiekers worden genoemd) viel het precies drie jaar geleden verschenen The Point Of It All me persoonlijk wat tegen. Het was zeker geen slechte plaat, maar op één of andere manier maakten de songs toch minder indruk dan die op de genoemde klassiekers binnen zijn oeuvre. Na een stilte van precies drie jaar revancheert Anthony Hamilton zich gelukkig met het wel weer erg sterke Back To Love. Back To Love ligt, net als Point Of It All, in het verlengde van de platen waarmee Anthony Hamilton vlak na de millenniumwissel doorbrak, maar klinkt wat mij betreft geïnspireerder dan zijn voorganger. Zoals het een Neo-soul artiest betaamt, bevat ook Back To Love weer een fraaie mix van klassieke soulinvloeden en modernere invloeden uit voornamelijk de R&B. Die laatste invloeden hebben op Back To Love wat aan terrein gewonnen en daar ben ik persoonlijk niet heel blij mee, maar gelukkig wordt het niet overdreven. Ook op Back To Love put Anthony Hamilton weer rijkelijk uit de archieven van de Philly soul, Southern soul en de muziek die met name Bill Withers aan het begin van de jaren 70 maakte. Hiernaast hebben invloeden uit de blues en zelfs de country hun weg gevonden naar de muziek van de Amerikaan, wat voldoende tegenwicht biedt aan de invloeden uit de moderne dansmuziek. Door het R&B shot dat de plaat heeft gekregen klinkt Back To Love lekker eigentijds, wat het succes van de plaat waarschijnlijk een flinke impuls zal geven. Ook voor de traditioneler ingestelde soulliefhebber valt er op Back To Love echter meer dan genoeg te genieten. Zowel instrumentaal als productioneel klinkt Back To Love als een klok en ook in compositorisch opzicht steekt de plaat knap in elkaar. Omdat de vocalen van Anthony Hamilton behoren tot de beste in het genre is Back To Love uiteindelijk een Neo-soul plaat die zich moeiteloos schaart onder de hoogtepunten in het genre dit jaar. Het maakt de schamele Neo-soul oogst in 2011 een beetje goed. Erwin Zijleman