Charlotte Gainsbourg - Stage Whisper

Volgens de overlevering hebben Marylin Monroe en Albert Einstein elkaar ergens in de jaren 50 eens ontmoet op een feestje. Marylin Monroe verzuchtte dat het fantastisch zou zijn als ze samen kinderen zouden krijgen. De combinatie van haar looks en zijn brains zouden kinderen opleveren die de wereld moeiteloos aan hun voeten zouden krijgen. Albert Einstein dacht er heel even over na en sprak vervolgens de angst uit dat het kinderen zouden worden met zijn looks en haar brains. Wat dat betreft liepen Serge Gainsbourg en Jane Birkin heel wat minder risico toen ze aan het begin van de jaren 70 vorm gaven aan hun gezamenlijke kinderwens. In het beste geval zou hun kind het moeten doen met het muzikale talent van vader en het acteertalent en de looks van moeder, maar ook met het acteertalent en de looks van vader en het muzikale talent van moeder zou de gezamenlijke nakomeling niet slecht af zijn. Het heeft er alle schijn van dat Charlotte Gainsbourg het beste van haar ouders heeft geërfd. Ze is muzikaal, kan acteren, ziet er prachtig uit en heeft ook nog eens de uitstraling van haar vader. Persoonlijk heb ik haar muzikale talenten het hoogst zitten. Haar debuut Lemon Incest uit 1986 moeten we misschien maar even vergeten, maar het in 2006 verschenen 5:55 en het uit 2010 stammende IRM zijn geweldige platen. Op 5:55 maakte Charlotte samen met de leden van Air en Pulp’s Jarvis Cocker zwoele Franse (maar grotendeels Engelstalige) pop met inhoud, terwijl ze op IRM aan de hand van Beck avontuurlijke elektronische popmuziek maakte. Stage Whisper is helaas niet de echte opvolger van IRM, maar meer een plaat die de luierperiode van haar kinderen moet overbruggen. De 19 tracks tellende cd bestaat uit twee delen. Aan de ene kant horen we nieuw materiaal, aan de andere kant live-opnamen. Bij het nieuwe materiaal gaat het uitsluitend om restmateriaal van de IRM-sessies, terwijl het live-materiaal ook teruggrijpt op 5:55 en bovendien ruimte biedt aan twee covers. Ik zal niet bestrijden dat Stage Whisper een tussendoortje is, want dat is het, maar ik vind het wel een interessant tussendoortje. Het restmateriaal van de IRM sessies is niet altijd even sterk als het materiaal dat de plaat wel wist te halen, maar er zitten een aantal opvallende tracks tussen. Net als op IRM vallen de meeste tracks in de categorie avontuurlijke electropop, maar de diversiteit is groot en met name de wat lomere en zwoelere tracks overtuigen makkelijk. Ook het live-werk valt me zeker niet tegen. Met name de tracks van 5:55 klinken net wat voller dan op de plaat en dat komt de intensiteit en dynamiek van de songs ten goede. Als bonus krijgen we fraaie cover versies van het van Beck bekende In The End en Dylan’s Just Like A Woman. Natuurlijk had ik liever een echt nieuwe plaat van Charlotte Gainsbourg gehad, maar als ik kan kiezen tussen geen plaat en het heel behoorlijke Stage Whisper weet ik het wel. Erwin Zijleman