Girls - Father, Son, Holy Ghost

De eerste releases van 2012 verschijnen pas aan het eind van deze week en dus is er nog steeds alle ruimte voor jaarlijstjestips en lezerstips. Father, Son, Holy Ghost van de Amerikaanse band Girls werd me niet alleen aanbevolen door twee lezers, maar haalde ook de top 20 in de jaarlijst van PopMatters en zelfs de top 5 in de jaarlijst van Pitchfork. Girls debuteerde twee jaar geleden met Album; een plaat die over het algemeen kon rekenen op positieve recensies, maar mij toch niet volledig wist te overtuigen. De psychedelische Westcoast pop van de band klonk op het eerste gehoor best aardig, maar bleef bij mij niet hangen. Hierdoor heb ik Father, Son, Holy Ghost eerder dit jaar waarschijnlijk laten liggen, maar dat blijkt een verkeerd besluit. Op haar tweede plaat (de band telt zelf de vorig jaar verschenen EP Broken Dreams Club als volledige plaat mee en spreekt daarom over Record 3) klinkt de muziek van Girls immers een stuk urgenter dan op het aardige maar niet opzienbarende debuut. Waar Album me wat teveel rammelde en bovendien aardige songs afwisselde met beduidend zwakkere songs, is Father, Son, Holy Ghost een mooi en vol klinkende plaat met songs van een constant niveau. In muzikaal opzicht is er niet eens zo heel veel veranderd. Ook op Father, Son, Holy Ghost maakt Girls muziek die met minstens één been in de jaren 60 en 70 staat en put uit de archieven van de Westcoast pop en psychedelica. De band heeft hier wel wat invloeden aan toegevoegd waaronder invloeden uit de 50s rock ’n roll, Beatlesque pop, een klein beetje glamrock en zelfs soul, progrock (!) en classic rock (!!). De plaat opent behoorlijk lichtvoetig met een korte popsong die in de jaren 60 ongetwijfeld een hit was geworden, maar schakelt hierna over op langere, songs vol invloeden. Deze klinken voornamelijk loom en zonnig, maar Girls kan zo nu en dan ook behoorlijk rocken. Waar ik bij Album maar bleef twijfelen, was ik dit keer wel direct bij de eerste luisterbeurt overtuigt van de kwaliteiten van Girls. Het geluid van de band ligt niet alleen heerlijk in het gehoor, maar de songs blijven ook stuk voor stuk hangen, voegen wat toe aan alles wat er de afgelopen decennia al is gemaakt op een vergelijkbaar terrein en worden ook nog eens steeds beter. De muziek op Father, Son, Holy Ghost doet me aan heel veel dingen denken, maar uiteindelijk blijven er nauwelijks namen echt hangen. Pink Floyd, Spiritualized, Mercury Rev, The Shins, Elvis Costello, Real Estate, Teenage Fanclub, The Beach Boys; het zit er allemaal in, maar van schaamteloos kopiëren is geen moment sprake. Al met al kan ik alleen maar concluderen dat Girls met Father, Son, Holy Ghost een plaat heeft gemaakt die behoort tot de leukere platen van 2011. Het is aan de ene kant heel jammer dat ik hem vorig jaar heb gemist, maar het is aan de andere kant wel een erg leuk begin van het muziekjaar 2012. Erwin Zijleman