Tribes - Baby

Als de we Britse muziekpers moeten geloven kan het uit Londen afkomstige Tribes wel eens uit gaan groeien tot één van de grote sensaties van 2012. De band is inmiddels met van alles en nog wat vergeleken, waarbij het vergelijkingsmateriaal zowel in Engeland (The Libertines, Blur, Oasis, Suede) als in de Verenigde Staten (Smashing Pumpkins, Nirvana, The Lemonheads, The Pixies) wordt gezocht. Als ik eerlijk ben hoor ik alle hierboven genoemde namen op een of andere manier wel terug in de muziek van Tribes, zonder dat er ook maar een echt overheerst. Tribes maakt op Baby aanstekelijke rockmuziek met stadionpretenties. De leden van de band zijn de 20 nog maar net gepasseerd, maar schrijven nu al songs die je na één keer horen niet meer vergeet. Het zijn ook nog eens lekker afwisselende songs, want naast stevige, vaak een beetje gruizige, rocksongs met een laagje glam, bevat Baby ook een aantal mooie ballads vol zeggingskracht. Vrijwel alle songs op Baby zijn groots en meeslepend, maar Tribes klinkt gelukkig ook nog als een stel jonge honden die net hun eerste stap in de richting van een glansrijke carrière hebben gezet. Ik heb het over het algemeen niet zo op de Britse bandjes die op basis van niks worden neergezet als de hype voor het komende jaar, maar Tribes is op Baby echt heel erg goed. De band beschikt in de persoon van zanger Johnny Loyd over een aansprekende voorman met een veelzijdig en aantrekkelijk stemgeluid en ook het veelkleurige gitaarwerk, dat varieert van mooie heldere lijnen tot hoge en dikke muren, op de plaat is dik in orde. Als je dan als band ook nog over het vermogen beschikt om songs te schrijven die je na een keer horen mee kunt zingen, kan ik alleen maar concluderen dat Tribes met haar debuut een plaat in handen heeft waarmee het alleen maar groot kan worden. Of we de band over precies een jaar nog herinneren als een van de sensaties van 2012 valt nog te bezien, maar dat Baby een debuut is waarmee Tribes een fraai visitekaartje heeft afgegeven en vooruit kan is absoluut zeker. De Britse critici zaten er de afgelopen jaren vaak naast met hun voorspellingen, maar deze is raak. En hoe. Erwin Zijleman