tUnE-yArDs - W H O K I L L

Als het gaat om gerenommeerde jaarlijstjes mag die van PopMatters (http://www.popmatters.com) natuurlijk niet ontbreken. PopMatters zet toch wel enigszins verrassend Fleet Foxes op de eerste plaats in de lijst met de beste albums van 2011, komt hierna met Bon Iver en Fucked Up op de proppen en tovert dan een echte verrassing uit de hoge hoed. W H O K I L L van tUnE-yArDs deed bij mij immers geen enkel belletje rinkelen, maar omdat ook andere Amerikaanse muzieksites van naam en faam een hoge notering over hadden voor de plaat, was ik zo nieuwsgierig geworden dat ik direct op zoek ben gegaan. Op het moment dat ik dit stukje schrijf komt W H O K I L L voor de derde keer uit de speakers van mijn computer en ben ik op zijn minst geïntrigeerd door de muziek van de band. Een echte band is tUnE-yArDs overigens niet, want alles draait om ene Merrill Garbus, die ook deel uit schijnt te maken van de band Sister Suvi; een naam die me ook al helemaal niets zegt. De tweede plaat van tUnE-yArDs krijgt over het algemeen het etiket lo-fi opgeplakt. Daar is soms wel wat voor te zeggen, al klinkt W H O K I L L in technisch opzicht veel te goed voor een plaat in dit genre. Net als lo-fi platen springt Merrill Garbus graag van de hak op de tak en hierbij is geen genre haar te gek. W H O K I L L bevat invloeden uit de folk, soul, hiphop, jazz, funk, wereldmuziek, avant garde en rock, maar geen van deze invloeden houdt heel erg lang stand. De meeste songs van tUnE-yArDs zetten je continu op het verkeerde been en combineren bijna lieflijke zangpartijen met rauwe uithalen, verenigen stekelige gitaarriffs met onnavolgbare ritmes en wisselen uiterst sobere arrangementen af met een flink uitpakkende saxofoon. Hoewel W H O K I L L inmiddels voor de derde keer voorbij komt kan ik met geen mogelijkheid chocola maken van de meeste songs van tUnE-yArDs, maar op hetzelfde moment vermaakt Merrill Garbus me wel met een muziek die ik nog niet eerder heb gehoord en me hooguit vaag herinnert aan flarden Peter Gabriel, Talking Heads, M.I.A, onze eigen Solex en Paul Simon’s Graceland. Bij de derde luisterbeurt klinken een aantal songs op W H O K I L L me al betrekkelijk normaal in de oren, maar ook dan blijft de muziek van tUnE-yArDs bijzonder intrigerend. Ik besef me terdege dat geen enkele lezer van deze BLOG ook maar iets wijzer wordt van deze recensie, maar het lukt me met geen mogelijkheid om de eigenzinnige muziek van tUnE-yArDs beter te beschrijven. Een jaarlijstjesplaat vind ik W H O K I L L nog lang niet en misschien ga ik het ook wel nooit een jaarlijstjesplaat vinden, maar ondertussen weet Merrill Garbus me wel te betoveren met haar wereldvreemde muziek. Mijn advies: ga zelf luisteren en stop niet na de eerste keer. Erwin Zijleman