De Amerikaanse band The Gaslight Anthem groeide de afgelopen jaren met haar rauwe en soms zelfs wat punky variant op het grootse geluid van Bruce Springsteen en zijn E Street Band uit tot de lievelingen van de critici. Een deel van de critici mort nu wat omdat The Gaslight Anthem haar kleine label heeft verruild voor een major en bovendien een beroep heeft gedaan op een peperdure producer. Persoonlijk hoor ik het niet terug in de muziek van de band en daar gaat het natuurlijk om. Handwritten is als je het mij vraagt een logisch vervolg op de vorige drie platen van de band en is net als zijn voorgangers een heerlijke plaat met even rauwe als grootse muziek. Vergeleken met de nogal rootsy voorganger American Slang, klinkt Handwritten eerder rauwer dan minder rauw. De gitaren hebben aan terrein gewonnen en hier en daar horen we weer wat van de punkinvloeden die op de eerste twee platen van de band zo prominent aanwezig waren. Voor de productie heeft The Gaslight Anthem dit keer een beroep gedaan op sterproducer Brendan O’Brien. O’Brien kennen we natuurlijk van de laatste platen van Bruce Springsteen, maar hij zat in het verleden ook achter de knoppen bij Neil Young en bij bands als Rage Against The Machine, Velvet Revolver en vooral Pearl Jam. Van de muziek van de laatste band hoor ik wel wat terug op Handwritten, maar de plaat refereert hiernaast net zo makkelijk aan de muziek van Bruce Springsteen en Tom Petty als aan die van The Clash en The Replacements en heeft ook nog altijd raakvlakken met die van de andere Amerikaanse band die de afgelopen jaren werd vergeleken met het 70s geluid van Springsteen en zijn E-Street band, The Hold Steady. The Gaslight Anthem heeft misschien getekend bij een major, maar het heeft op Handwritten hoorbaar alle vrijheid gehad om de muziek te maken die het wilde maken. Brendan O’Brien heeft zich bovendien niet opgedrongen als producer, maar heeft de band voorzien van een rauw, eerlijk en direct geluid. Het rauwe maar volle geluid bepaalt samen met de sterke songs voor een belangrijk deel het succes van de plaat, maar de grootste kracht van de plaat schuilt wat mij betreft in de intensiteit van de muziek van The Gaslight Anthem en in de gedreven zang van voorman Brian Fallon. Door alle power en energie grijpt Handwritten je minstens net zo hardhandig bij de strot als de vorige drie platen van de band, maar de impact van de plaat is nog een stuk groter. The Gaslight Anthem opereerde de afgelopen jaren ondanks haar prima platen wat in de marge, maar is nu echt klaar voor het grote werk met een plaat die door de torenhoge kwaliteit en indrukwekkende intensiteit alleen maar heel veel respect af kan dwingen. Erwin Zijleman
