Poliça - Shulamith

De uit Minneapolis afkomstige band Poliça maakte met Give You The Ghost een van de meest opvallende platen van 2013. De band rond zangeres Channy Leanagh en producer Ryan Olson verraste op haar debuut met muziek die ik op de valreep van 2013 omschreef als een mix van The Cocteau Twins, Portishead, The Xx en Grimes. Het debuut van Poliça bleek bij vlagen behoorlijk experimenteel, maar drong zich desondanks steeds nadrukkelijker op. Give You The Ghost werd bejubeld door de critici, maar de meeste muziekliefhebbers lieten de plaat helaas in de kou staan. Verrassend snel na Give You The Ghost keert Poliça terug met een nieuwe plaat, Shulamith. De onsmakelijke hoes strijkt meteen flink tegen de haren in, maar in muzikaal opzicht laat de band juist een net wat toegankelijker geluid horen. Op Shulamith, de titel verwijst naar de vorig jaar overleden feministe/activiste Shulamith Firestone, springt Poliça wat minder vaak van de hak op de tak en grijpt het bovendien veel minder vaak naar de auto-tune voor het kleuren van de vocalen. Het laatste vind ik een wijs besluit. De zang op Give You The Ghost gaf Poliça weliswaar een geheel eigen geluid, maar deed de vocale capaciteiten van Channy Leanagh geen recht. Ook het wat minder vaak van de hak op de tak springen kan geen kwaad, zolang er maar genoeg avontuur in de muziek van Poliça overblijft en dat is zeker het geval. Ook Shulamith strooit weer driftig met de door twee drummers voortgebrachte ritmes en blijkt, zeker bij herhaalde beluistering, vol verrassingen te zitten. De plaat opent met een wel erg zonnig elektropopdeuntje, maar laat je hierdoor niet op het verkeerde been zetten. In de tracks die volgen keren de donkere, dromerige en bezwerende klanken die we kennen van Give You The Ghost gelukkig weer terug. The Cocteau Twins zijn, vooral door het minder breed inzetten van de auto-tune, als vergelijkingsmateriaal een flink stuk minder belangrijk geworden, maar Portishead (de meeslepende triphop invloeden), The XX (de dromerige productie en de ritmes uit de dub) en Grimes (het donkere en bij vlagen zwaar aangezette elektronische geluid) zijn nog steeds zeer relevant vergelijkingsmateriaal. Nieuw zijn de wat prominenter aanwezige flirts met R&B, synthpop en dance, maar een plaat voor de dansvloer, zoals Shulamith hier en daar wordt aangeprezen, durf ik het toch echt niet te noemen. Shulamith is zoals gezegd net wat toegankelijker dan zijn voorganger, maar ook de tweede plaat van Poliça valt op door vele lagen, talloze verrassende wendingen en songs die steeds meer moois laten horen en uiteindelijk bijzonder verslavend zijn. Shulamith is duidelijk homogener dan zijn voorganger, maar dit geeft de plaat op een of andere manier ook extra kracht. Poliça was verantwoordelijk voor één van de betere platen van 2012 en herhaalt dit huzarenstukje een jaar later. Laten we hopen dat het net wat toegankelijkere geluid de twijfelaars van vorig jaar over de streep trekt, want deze band verdient het om groot te worden. Heel groot. Erwin Zijleman