Turin Brakes - We Were Here

Het Britse Turin Brakes werd een jaar of twaalf gelanceerd door een inmiddels al weer compleet vergeten genre, waarvan ik de naam dit keer eens niet ga noemen. Ondanks een aantal geweldige platen (Ether Song uit 2003 is een onbetwist meesterwerk) opereert de band sinds haar behoorlijk succesvolle debuut wat in de marge. Dat leek de band vorig jaar voorgoed op te breken, maar na de weinig succesvolle (maar heel aardige) soloplaat van zanger Olly Knights is hij weer verenigd met Gale Paridjanian en ligt de zesde Turin Brakes plaat in de winkel, We Were Here. Ik heb Turin Brakes in het verleden vaak vergeleken met Crowded House en dat is een vergelijking die nog steeds op gaat. Net als Crowded House heeft Turin Barkes een uitstekend gevoel voor feelgood popliedjes met een folky basis en wonderschone meerstemmige zang. Net als Crowded House heeft ook Turin Brakes een oersaai imago en dat breekt de band tot dusver op. Dat is zonde, want net als Crowded House (met name live was de band sensationeel goed) heeft Turin Brakes heel veel te bieden. We Were Here staat vol met aantrekkelijke popliedjes die vol invloeden uit de jaren 60 en 70 zitten, maar nergens belegen klinken. Turin Brakes moet het niet hebben van het experiment en gaat ook op We Were Here weer flink aan de slag met de polijstkwast, maar het slaagt er wederom in om een geweldige plaat af te leveren. De eerste tracks op de plaat nemen je direct mee terug naar de platen waarmee Turin Brakes ooit leek door te breken naar een groot publiek, maar naarmate de plaat vordert treedt Turin Brakes steeds vaker buiten de gebaande paden en uit haar eigen comfort zone. Dat resulteert na een tweetal heerlijk lome popliedjes uiteindelijk in een wat rauwere track en een track die herinnert aan de hoogtijdagen van Pink Floyd, inclusief gierende maar buitengewoon melodieuze gitaarsolo. Hierna blijft We Were Here verrassen met een geluid dat aan de ene kant kan worden bestempeld als typisch Turin Brakes, maar aan de andere kant toch ook nadrukkelijk nieuwe wegen probeert in te slaan. De muziek van het tweetal vertrouwt ook op We Were Here nog voor een belangrijk deel op de geweldige zang, het fraaie akoestische instrumentarium en de voorkeur voor Beatlesque popliedjes, maar met name de psychedelische accenten geven de plaat veel extra glans en betovering. Het blijft overigens niet bij psychedelische accenten, want Turin Brakes flirt op We Were Here ook  voorzichtig met postpunk, roots en 80s pop (waarin zelfs blazers en een funky ritme opduiken) en komt ook op de proppen met een aantal tracks die de basis zouden kunnen vormen voor nieuwe muziek van Radiohead. Wanneer de band aan het eind van de plaat terugkeert naar het bekende Turin Brakes geluid voelt dat weer als een warm bad, maar beluistering van de hele plaat is een wisselbad vol tegenstrijdigheden geworden. Wereldberoemd gaat Turin Brakes er vast niet mee worden, maar iedereen die de vorige platen van de band kent weet al lang genoeg. Turin Brakes heeft het weer geflikt en steekt dit keer zelfs het onbereikbaar geachte Ether Song naar de kroon. Erwin Zijleman