De Amerikaan zag er met zijn lange haar en lange baard niet uit als een soulzanger, maar klonk wel zo. Big Inner bevatte echter geen standaard soulmuziek, maar avontuurlijke soulmuziek vol verrassende wendingen en dubbele bodems. De lange tracks op Big Inner refereerden nadrukkelijk naar de laid back soulmuziek uit de vroege jaren 70, maar stonden ook bol van uitstapjes naar uiteenlopende genres, waaronder jazz, New Orleans rhythm & blues, pop, psychedelica en zelfs een vleugje Tropicalia.
De zeer uitbundige blazers- en strijkersarrangementen gaven de plaat een nog net wat unieker geluid. Ik beschreef het ruim twee jaar geleden als een exotische cocktail die bestond uit gelijke delen Allen Toussaint, Dr. John, Bill Withers, Curtis Mayfield en Randy Newman en daar kan ik nog steeds achter staan.
Matthew E. White dook eerder dit jaar op als producer van het debuut van Natalie Prass, dat hij voorzag van een al even uitbundig geluid met mogelijk nog rijkere strijkers en blazers. Ik ging er daarom van uit dat Matthew E. White op zijn tweede plaat uit hetzelfde vaatje zou tappen als op zijn debuut, maar Fresh Blood klinkt toch net wat anders dan zijn voorganger.
Ook op zijn tweede plaat maakt Matthew E. White muziek die aansluit bij de soulmuziek uit de vroege jaren 70, maar vergeleken met Big Inner is Fresh Blood net wat minder experimenteel. De tracks zijn wat korter, de refreinen en melodieën zijn wat aanstekelijker en de blazers en strijkers zijn dit keer wat minder dominant aanwezig.
Het bevalt me eerlijk gezegd wel. Fresh Blood klinkt als een zwoele soulplaat die zo lijkt weggelopen uit het begin van de jaren 70, maar ook de andere popmuziek uit deze periode heeft zijn sporen nagelaten op de tweede plaat van Matthew E. White. Fresh Blood flirt af en toe met lekker in het gehoor liggende popmuziek, maar Matthew E. White laat zich nooit verleiden tot niemendalletjes.
Luister met de koptelefoon of met veel aandacht naar Fresh Blood en je hoort een plaat die imponeert door prachtige arrangementen. Matthew E. White greep op zijn debuut nog erg makkelijk naar bijna pompeuze strijkers en blazers, maar zet dit keer een rijk en veelkleurig palet aan klanken in. Ook popliedjes die je strelen als de eerste lentedag blijken kunststukjes vol verrassende wendingen.
Nog meer dan op Big Inner maakt Matthew E. White muziek die nadrukkelijk herinnert aan de jaren 70, maar in diezelfde jaren 70 echt niet werd gemaakt. Flesh Blood vermaakt 10 tracks lang buitengewoon aangenaam, maar intrigeert hiernaast op een manier waarop maar weinig platen intrigeren.
Fresh Blood komt inmiddels voor de zoveelste keer voorbij, maar nog steeds hoor ik nieuwe dingen. Het zijn dingen die alleen maar meer tot leven komen nu de temperaturen buiten aan lente doen denken. Laten we hopen op een prachtige lente en een broeierige zomer. Matthew E. White heeft de perfecte soundtrack alvast gemaakt. Erwin Zijleman
cd 
LP 2 LP's