In de tweede helft van de jaren 80 voorspelde ik de Amerikaanse singer-songwriter Peter Case een prachtige toekomst in de muziek, maar inmiddels durf ik wel te concluderen dat de Amerikaanse muzikant is veroordeeld tot een bestaan in de marge. Ook in deze marge is Peter Case bijzondere platen blijven maken, al vallen er inmiddels wel wat langere stiltes.
HWY 62 is de opvolger van het al weer vijf jaar oude Wig, maar was het wachten en de benodigde crowdfunding campagne meer dan waard.
Peter Case heeft met zijn muziek nooit een heel breed publiek kunnen bereiken, maar de Amerikaan is bij zijn collega’s zeer geliefd, zodat hij nooit moeite heeft om prima muzikanten de studio in te krijgen. Deze keer schuift zelfs niemand minder dan Ben Harper aan, maar ook de andere muzikanten op de plaat (onder wie Lone Justice’s Don Heffington) kunnen een aardig potje spelen en producer Sheldon Gomberg (Rickie Lee Jones, Ben Harper) is ook niet van de straat.
HWY 62 is voor een belangrijk deel akoestisch en heeft een geluid dat doet denken aan de platen die Dylan in de jaren 70 maakte. Het is een geluid dat me zeer bevalt. Peter Case raakt niet alleen aan de muziek van Dylan (wiens Long Time Gone overigens bijzonder fraai wordt gecoverd), maar citeert ook uit de catalogus van andere singer-songwriters uit de jaren 70.
Het voor een belangrijk deel akoestische geluid op de plaat wordt fraai ingekleurd door de getalenteerde band en met name het incidenteel ingezette elektrische gitaarwerk is van hoog niveau. De plaat ademt de sfeer van het verleden, maar ondanks de duidelijk hoorbare invloeden van enkele groten slaagt Peter Case er ook dit keer in om zijn eigen stempel op zijn muziek te drukken.
Iedereen die het bijzondere oeuvre van de Amerikaan kent, weet dat Peter Case tijdloze songs kan schrijven en bovendien songs schrijft die zich makkelijk opdringen. Dat heeft hij ook dit keer gedaan, waardoor HWY 62 makkelijk overtuigt.
De betere platen van Peter Case ontbreken helaas in menig goedgevulde platenkast, maar liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek kunnen er eigenlijk niet om heen. HWY 62 moet trouwens worden gerekend tot de betere platen van Peter Case en tot één van de smaakmakers binnen het aanbod van het moment. Erwin Zijleman
