Wreckless Eric maakte sinds 1980 nog een klein stapeltje platen, maar voor mij is AmERICa de eerste Wreckless Eric plaat sinds Big Smash! uit 1980.
Wreckless Eric werd met zijn eerste platen in het hokje punk geduwd, maar met punk hadden zijn platen en die van roemruchte labelgenoten als Elvis Costello, Dave Edmunds en Nick Lowe niet zo gek veel te maken.
Ook op AmERICa zijn invloeden uit de punk niet direct te vinden. Wreckless Eric laat zich op zijn nieuwe plaat in beperkte mate inspireren door de muziek uit de jaren waarin hij doorbrak, maar grijpt vooral terug op de jaren 60.
Wreckless Eric woont al jaren in de Verenigde Staten, maar op zijn nieuwe plaat klinkt hij zowel Amerikaans als Brits. AmERICa laat horen dat je best van The Beatles en The Stones kunt houden en vervolgens The Who en The Kinks er bij mag pakken.
Zeker de toegankelijkere popsongs op de plaat doen nadrukkelijk denken aan de muziek van de grote Britse bands uit de jaren 60, maar Wreckless Eric heeft op AmERICa ook een zwak voor psychedelica en citeert hierbij vooral uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis. Hiernaast hoor ik veel van Jonathan Richman.
Het levert een plaat op die vooral herinnert aan vervlogen tijden, maar wat heeft Wreckless Eric een sterke serie songs geschreven. Direct bij eerste beluistering was ik verknocht aan de geweldige popliedjes op de nieuwe plaat van Wreckless Eric en sindsdien heeft AmERICa alleen maar aan kracht gewonnen.
Wreckless Eric laat op zijn nieuwe plaat horen dat hij er als songwriter nog steeds toe doet, maar ook de uitvoering van de tijdloze maar nergens fantasieloze popsongs op AmERICa mag er zijn.
35 jaar Big Smash! had ik niet meer gerekend op een geweldige plaat van Wreckless Eric, maar hij heeft hem wel degelijk gemaakt. Heerlijk!! Erwin Zijleman
