Ik luister niet al te vaak meer naar platen die vroeger allemaal in het hokje hardrock werden geduwd, maar tegenwoordig van 1001 verschillende labeltjes zijn voorzien. Als ik behoefte heb aan stevige rockmuziek grijp ik meestal naar de klassiekers uit het verleden, maar zo af en toe glipt er ook wat nieuws doorheen.
Purple van Baroness is voorzien van het mij onbekende label ‘sludge metal’, maar de band uit Savannah, Georgia, maakt wat mij betreft gewoon hardrock.
Het is hardrock die zich voor een deel laat beïnvloeden door de grote hardrock bands uit het verleden en die hiernaast aanhaakt bij de metal van een band als Metallica.
Baroness timmert al flink wat jaren aan de weg, maar was de afgelopen jaren nauwelijks actief door een ernstig busongeluk dat de band in 2012 trof en dat uiteindelijk het einde betekende van de muzikale carrière van de ritmesectie. Met Purple is Baroness echter weer terug en levert het een uitstekende rockplaat af.
Purple werd geproduceerd door de vooral van The Flaming Lips bekende Dave Fridmann. Dat lijkt een weinig voor de hand liggende keuze, maar het pakt prima uit. Baroness kiest op Purple vooral voor een lekker stevig geluid met een beukende ritmesectie en meedogenloze gitaarriffs, maar de band kan ook uit de voeten met de melodieuzere rockmuziek die de jaren 70 domineerde en neemt bovendien een aantal keren flink gas terug en overtuigt dan met bezwerende muziek vol invloeden uit de psychedelica en de progrock.
Wanneer de band zich laat inspireren door hardrock uit de jaren 70 hoor ik afwisselend wat van Queen en Thin Lizzy, maar over het algemeen zit de muziek van Baroness dichter tegen de wat zwaarder aangezette muziek van Metallica of tegen de rechttoe rechtaan rock van een band als The Foo Fighters aan.
Ik reken mezelf zeker niet tot de kenners van het genre, maar weet wel wanneer ik een hardrock plaat vaker wil horen. Purple van Baroness valt zeker in deze categorie. Erwin Zijleman
