Ik was ongeveer tweeënhalf jaar geleden zeer onder de indruk van Places van de Franse singer-songwriter Lou Doillon. Deze Lou Doillon bleek de dochter van Jane Birkin en de halfzus van Charlotte Gainsbourg. Ondanks het feit dat Lou Doillon op Places koos voor Engelstalige muziek, werd de plaat eigenlijk alleen in Frankrijk omarmd. Dat lijkt helaas ook weer het geval voor het een paar maanden geleden verschenen Lay Low, dat ik bij toeval tegen kwam in de mailing van een Franse muziekwinkel.
Het is de hoogste tijd om deze plaat ook in Nederland te gaan ontdekken, want Lay Low is minstens net zo mooi en indrukwekkend als zijn voorganger.
Op Places hoorde ik vooral invloeden uit de folkmuziek zoals die aan het eind van de jaren 60 en het begin van de jaren 70 werd gemaakt in de canyons rond Los Angeles. Deze invloeden werden door Lou Doillon aangevuld met blues, folk-noir, 70s new wave, wat soul en een klein beetje Fiona Apple.
Het is een omschrijving die ook weer van toepassing is op Lay Low. De muziek van Lou Doillon laat zich nog altijd inspireren door de memorabele Laurel Canyon platen van Karen Dalton en Joni Mitchell, heeft het bezwerende van de platen van Patti Smith, het zwoele van de vroege platen van Cat Power en het ongrijpbare en donkere van de platen van Fiona Apple.
Vergeleken met zijn voorganger klinkt Lay Low nog wat donkerder, maar de plaat klinkt ook wat eigentijdser. Lou Doillon kiest ook op haar nieuwe plaat weer voor de donkere, bezwerende en soms rauwe klanken die het best passen bij haar bijzondere stem (die zich ergens tussen de stemmen van Karen Dalton, Fiona Apple en Cat Power bevindt) en ze zij dit keer meer bluesy dan folky.
Lay Low is geen plaat die je op de achtergrond laat voortkabbelen. Lou Doillon maakt muziek die je bij de strot grijpt en het is muziek die het best tot zijn recht komt bij volledige aandacht. Dat geldt misschien nog wel het meest voor de juist zeer spaarzaam gearrangeerde songs, waarin alles aan komt op de stem van Lou Doillon en kippenvel niet lang op zich laat wachten. Lay Low is al met al misschien nog wel beter dan Places en is een plaat die gehoord moet worden en zeker ook buiten Frankrijk. Bijzonder indrukwekkend. Erwin Zijleman
