Vandaag precies 75 jaar geleden werd in Duluth, Minnesota, Robert Allen Zimmerman geboren. De jonge Robert Zimmerman groeide op in Hibbing, Minnesota, en kon al op jonge leeftijd overweg met de gitaar en de mondharmonica. Op de middelbare school vormde hij een rock ’n roll bandje, maar toen hij eenmaal studeerde in Minneapolis begon hij op te treden met de gitaar en de mondharmonica die hij als kind had leren bespelen.
Omdat Robert Zimmerman niet echt lekker klonk verzon hij een artiestennaam. Het is een naam die hem een paar jaar later vanuit New York wereldberoemd zou maken: Bob Dylan.
Vanaf 1962 maakt Bob Dylan platen, de eerste jaren aan de lopende band, de laatste jaren met tussenpozen van enkele jaren. Er zijn niet veel artiesten die zoveel klassiekers en onbetwiste meesterwerken op hun naam hebben staan als Bob Dylan; ik tel er minstens 15 en dan ben ik heel streng.
Vorig jaar imponeerde Bob Dylan met een geweldig concert in het Amsterdamse Carré. Opvallend, want het eveneens vorig jaar verschenen Shadows In The Night kon mij in eerste instantie helemaal niet bekoren. Mede door het indrukwekkende live optreden is de plaat, die moet worden gezien als een eerbetoon aan Frank Sinatra, me uiteindelijk toch dierbaar geworden, al blijft het bijzonder dat één van de grootste songwriters van deze tijd zich compleet overgeeft aan de songs van anderen.
De liefde voor Frank Sinatra is kennelijk nog niet bekoeld, want ook Fallen Angels moet weer worden gezien als een eerbetoon aan één van de beste zangers uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis.
Fallen Angels sluit naadloos aan op de zowel bewierookte als verguisde voorganger, al kiest Dylan dit keer voor net wat luchtigere songs. Het blijft bijzonder om Bob Dylan in de voetsporen van Ol' Blue Eyes te horen treden, maar de gewenning komt dit keer sneller dan een jaar geleden. Ik hoor Dylan nog altijd het liefst zijn eigen songs vertolken, maar het blijft mooi om te horen met hoeveel liefde en bewondering Bob Dylan de songs die ooit werden vertolkt door Frank Sinatra aanpakt.
Bob Dylan staat ondanks zijn enorme staat van dienst niet bekend als groot zanger, maar in de songs op Fallen Angels klinkt zijn stem verrassend mooi en soepel. Dylan heeft niet de gouden keel van Frank Sinatra, maar de emotie die ouwe Bob in zijn stem legt is ook heel wat waard.
Een ieder die Shadows In The Night vorig jaar niet kon waarderen kan ook met deze nieuwe plaat waarschijnlijk niet uit de voeten, maar ik weet uit eigen ervaring dat de afschuw van het eerste moment wel degelijk kan omslaan in bewondering.
Op de verjaardag van Bob Dylan begin ik met zijn laatste plaat, maar vervolgens gaan er nog heel wat klassiekers voorbij komen. En ik hoop uiteraard dat er nog veel gaan volgen, want Bob Dylan in deze vorm kan nog heel veel jaren mee. Erwin Zijleman
Fallen Angels staat (nog) niet op Spotify en Deezer, maar kan wel worden beluisterd via Apple Music.
