The Jayhawks maakten met Hollywood Town Hall uit 1992 en Tomorrow The Green Grass uit 1995 twee platen die ik schaar onder het mooiste dat de alt-country heeft voortgebracht. Het zijn platen waarop de samenwerking tussen songwriters Gary Louris en Mark Olson de ene na de andere prachtsong oplevert.
Toen Mark Olson de band in 1996 verliet zakte het niveau van de platen van The Jayhawks helaas flink in. Pas toen Mark Olson in 2011 terugkeerde voor het fraaie Mockingbird Time, maakte de band weer een plaat die herinnerde aan hun twee meesterwerken uit de jaren 90.
De terugkeer van de verloren zoon bleek helaas van korte duur, zodat The Jayhawks op Paging Mr. Proust weer vrijwel volledig moeten vertrouwen op de skills van Gary Louris. Het pakt verrassend goed uit.
Op haar nieuwe plaat doet de band uit Minneapolis geen poging om het geluid van haar twee beste platen te reproduceren, maar kiest het voor een geluid waarin ruimte is voor steviger gitaarwerk en juist voor meer ingetogen momenten.
Co-producers Peter Buck en Tucker Martine geven het gitaarwerk van Gary Louris alle ruimte, wat aan Neil Young (en soms ook aan Prince) herinnerende solo’s oplevert. Hiertegenover staan meer ingetogen momenten, waarop de muziek van The Jayhawks zwoel en dromerig klinkt. De hele plaat ademt, meer dan we van de band gewend zijn, de sfeer van de jaren 60 en 70 en dat klinkt bijzonder aangenaam.
Paging Mr. Proust leunt vanwege het ontbreken van Mark Olson veel minder zwaar op de voor de band zo kenmerkende harmonieën (zangeres Karen Grotberg doet slechts een enkele keer een poging om het oude geluid te doen herleven), maar hier staat voldoende moois tegenover.
Waar ik bij de meeste vorige platen van de band, inclusief Mockingbird Time, na een tijdje toch weer begon te verlangen naar Hollywood Town Hall of Tomorrow The Green Grass, klinkt Paging Mr. Proust zo anders dan deze klassiekers dat dit verlangen dit keer achterwege blijft.
Het heeft even geduurd, maar Gary Louris heeft zich eindelijk weten te ontworstelen aan de gevolgen van de breuk met Mark Olson. Het levert een plaat op die best in de schaduw mag staan van de twee alt-country klassiekers die de band in een vorig leven maakte. Een onverwacht goede terugkeer van deze grote band. Erwin Zijleman
