De Amerikaanse singer-songwriter Lera Lynn maakte een onuitwisbare indruk in het tweede seizoen van de buitengewoon beklemmende en donkere HBO serie True Detective, waarin ze als nachtclubzangeres zwaar deprimerende maar ook wonderschone songs vertolkte. Het zette me op het spoor van twee eerder uitgebrachte platen, die misschien niet zo verstild en aardedonker klonken als de songs in True Detective, maar me zeker nieuwsgierig maakten naar de volgende plaat van de talentvolle singer-songwriter uit Texas.
Resistor opent met een uptempo song die vooral invloeden uit de rock bevat en wel wat doet denken aan PJ Harvey, maar in de tracks die volgen gaat Lera Lynn toch weer het duistere pad op en uiteindelijk verwerkt ze ook weer invloeden uit de country in haar muziek.
De songs op Resistor zijn lang niet zo ingetogen of verstild als de songs op de True Detective soundtrack, maar hebben een minstens net zo bezwerende uitwerking. De wat vollere en bijna spookachtige instrumentatie geeft de songs van Lera Lynn nog wat extra lading, maar de meeste impact heeft Lera Lynn toch met haar stem, die ook op Resistor weer meerdere malen goed is voor kippenvel.
Resistor is misschien niet de meest geschikte plaat voor een mooie lentedag, maar als de zon eenmaal onder is begint de muziek van Lera Lynn aan kracht te winnen. Zowel de instrumentatie als de vocalen op Resistor geven de muziek van Lera Lynn een opvallend eigen geluid. Het is een geluid om bijna bang van te worden, maar ook dit keer verrast Lera Lynn met muziek van een bijna onwerkelijke schoonheid, maar is ze ook niet bang voor bijna hitgevoelige songs.
De songs op Resistor klinken misschien anders dan de songs die Lera Lynn ‘beroemd’ hebben gemaakt, maar hebben minstens net zoveel impact. Ook het soms wat meer uptempo en met donker klinkende gitaren opgetuigde geluid op Resistor sleept je immers vrij makkelijk de duisternis in.
Vergeleken met de door de ziel snijdende songs van de True Detective soundtrack hebben de songs op Resistor misschien net wat meer tijd nodig om een onuitwisbare indruk te maken, maar na een paar keer horen was ik volledig overtuigd van de kwaliteiten van Resistor. Hoogste tijd dus om Lera Lynn niet langer te zien als de zwaar melancholische nachtclubzangeres uit True Detective, maar te omarmen als een van de grotere talenten van het moment. Erwin Zijleman
