Iets meer dan twee jaar geleden adviseerde Spotify me om eens naar Somewhere Else van Lydia Loveless te luisteren. Het bleek een geweldige tip van de Zweedse muziekdienst. De derde plaat van de eigenzinnige singer-songwriter uit Columbus, Ohio, deed me denken aan het rauwere werk van onder andere Allison Moorer, Lucinda Williams, Jewel en Neko Case en dat is vergelijkingsmateriaal om trots op te zijn.
Somewhere Else kreeg opvallend positieve recensies in de Verenigde Staten en werd bovendien in opvallend brede kring bejubeld (zelfs het kritische Pitchfork deelde een keurig rapportcijfer uit). Tot mijn verbazing deed de plaat echter helemaal niets in Nederland en ik vrees dat een nieuwe plaat van Lydia Loveless hier niets aan gaat veranderen.
Die nieuwe plaat verscheen vorige week in de Verenigde Staten en oogst daar opnieuw flink wat lof. Daar valt niets op af te dingen, want ook Real is weer een uitstekende plaat.
Het is een plaat die in het verlengde ligt van zijn voorgangers, wat betekent dat Lydia Loveless ook dit keer lekker in het gehoor liggende singer-songwriter pop met invloeden uit de (alt-)country maakt, maar gelukkig ver verwijderd blijft van de aalgladde Nashville countrypop.
Lydia Loveless produceerde haar nieuwe plaat zelf en heeft veel aandacht besteed aan de instrumentatie, die zeer verzorgd klinkt en verrassend veelkleurig is. Het is een instrumentatie die dit keer wat meer buiten de lijntjes van de country kleurt, waardoor Lydia Loveless kan klinken als een (rauwe) countryprinses, maar ook als een jonge Stevie Nicks.
Real valt niet alleen op door een mooie en gloedvolle instrumentatie en productie, maar ook door zeer sterke songs en vocalen met impact. Lydia Loveless heeft misschien gekozen voor een radiovriendelijk geluid dat kan concurreren met dat van grote sterren binnen en net buiten de country, maar haar songs ademen ook klasse en komen bovendien uit de tenen.
Real is een plaat vol prima songs, waarvan een aantal aanstekelijk, maar Lydia Lunch durft op haar nieuwe plaat ook voorzichtig tegen de haren in te strijken of steviger te rocken dan de meeste van haar soortgenoten.
Real is net als zijn voorgangers gemaakt en zeer geschikt voor de Amerikaanse markt, maar net als bij de voorganger heb ik het idee dat ook Nederlandse liefhebbers van het genre zouden moeten kunnen vallen voor de charmes van deze plaat. Zelf ben ik inmiddels volledig overtuigd van de kwaliteiten van Lydia Loveless en hoor ik opnieuw een klasse plaat die alleen maar beter wordt. Ik zou in ieder geval eens luisteren. Erwin Zijleman
