Dat is de plaat nu wel en inmiddels durf ik wel te concluderen dat Teens Of Denial van de Amerikaanse band Car Seat Headrest op zijn minst één van de gitaarplaten van 2016 is (al wordt de balans natuurlijk pas in december opgemaakt).
Car Seat Headrest is de band of het project van muzikant en songwriter Will Toledo uit Williamsburg, Virginia. De band bracht de afgelopen vier jaar al een dozijn (!) platen uit via haar bandcamp pagina, maar debuteerde vorig jaar met de compilatie Teens Of Style op het legendarische Matador label. Teens Of Denial is de eerste plaat met nieuw materiaal die daadwerkelijk in de winkel ligt, maar het is wat vreemd om over het debuut van de band te spreken.
Teens Of Denial van Car Seat Headrest maakt 70 minuten lang een onuitwisbare indruk met 12 songs die bol staan van de invloeden. Bij eerste beluistering van Teens Of Denial hoorde ik veel van Pavement, Pixies, Talking Heads, Guided By Voices, R.E.M., Radiohead, Television, Nirvana, Pearl Jam, Sonic Youth, Franz Ferdinand, Eels, The Strokes en The Cars, maar bij volgende luisterbeurten kwamen er zoveel namen bij dat vergelijken vrijwel zinloos is.
Car Seat Headrest stopt haar songs vol met invloeden uit een aantal decennia rockmuziek, maar slaagt er desondanks in om een eigen geluid te laten horen. Het is een geluid dat gruizig kan rocken of heerlijk kan rammelen, maar Will Toledo verrast ook met tijdloze popsongs, onweerstaanbare gitaarloopjes, melodieën om te zoenen, heerlijke blazers of Beach Boys achtige koortjes.
Teens Of Denial laat zich beluisteren als een ambitieuze conceptplaat over de weg naar volwassenheid van tiener Joe, maar het is net zo goed een verzameling tijdloze popsongs. In eerste instantie word je nog wat overdonderd door de veelheid aan goede ideeën of juist afgeleid door het bij vlagen erg rammelende karakter van de plaat, maar wanneer je eenmaal gewend bent aan de muziek van Car Seat Headrest overheerst de bewondering voor deze razend knappe plaat.
Teens Of Denial is een plaat die steeds weer nieuwe dingen laat horen en ook steeds meer indruk maakt. In technisch en muzikaal opzicht mankeert er van alles aan, maar wat is het een krachtig statement en wat bevat de plaat veel momenten die de muziekliefhebbers zielsgelukkig maken. Wat een geweldige plaat! Erwin Zijleman
