Twee jaar na het fraaie Short Movie komt Laura Marling op de proppen met haar zesde plaat, Semper Femina.
Ik had de credits bij eerste beluistering van de plaat nog niet bestudeerd, maar dat is ook niet nodig om er achter te komen wie de nieuwe plaat van Laura Marling heeft geproduceerd.
In de openingstrack domineren immers de sobere maar o zo doeltreffende gitaarklanken van Blake Mills. Deze Blake Mills duikt de laatste tijd wel heel vaak op als producer, maar voor Laura Marling is het een geweldige keuze. De hier en daar sobere, maar altijd bijzonder stemmige en donkere klanken, passen immers uitstekend bij de songs van Laura Marling en haar mooie stem.
Voor ik aan beluistering van Semper Femina begon las ik een aantal vrij negatieve recensies over de nieuwe plaat van Laura Marling. Laura Marling zou op haar nieuwe plaat hebben gekozen voor een aantal wat pretentieuze thema’s (vrouwelijkheid en feminisme, filosofie en kunst) en zou het dit keer vooral als songwriter af hebben laten weten.
Ik kan me er persoonlijk niet in vinden, want ik vind Semper Femina een bijzonder mooie plaat met songs die niet alleen wat te vertellen hebben, maar ook nog heel lang aan kracht winnen.
Dat laatste is voor een deel de verdienste van producer Blake Mills, die de nieuwe plaat van Laura Marling heeft voorzien van een bijzonder stemmig, smaakvol en subtiel geluid. De donkere en soms bijna dreigende instrumentatie met een hoofdrol voor het bijna minimalistische gitaarwerk van Blake Mills voorzien de songs op Semper Femina van flink wat onderhuidse spanning en bovendien van heel veel ruimte.
Deze ruimte wordt deels opgevuld met fraaie strijkers, maar de meeste ruimte wordt benut door Laura Marling zelf. De Britse is nog altijd jong, maar klinkt inmiddels een stuk doorleefder dan op haar debuut. Van haar soms bijna gesproken zang is lang niet iedereen gecharmeerd, maar ik vind het op Semper Femina echt prachtig.
Muziek en vocalen versterken elkaar op de nieuwe plaat van Laura Marling op bijzondere wijze en bij mij dringt de plaat zich steeds meer op. Het doet me qua sfeer af en toe wel wat denken aan de platen van Fiona Apple en dat is een associatie die ik nog niet eerder had bij beluistering van de muziek van Laura Marling.
Semper Femina is nog wat verder verwijderd van de Britse folk en klinkt behoorlijk Amerikaans. Hier en daar duiken wat invloeden van Joni Mitchell op, maar Laura Marling laat toch vooral een eigen geluid horen. Het is een geluid dat door de bijzonder fraaie productie en instrumentatie naar een hoger plan wordt getild.
Het levert zoals gezegd niet alleen maar jubelrecensies op, maar persoonlijk vind ik Semper Femina de mooiste plaat van Laura Marling tot dusver en dat zegt wat. Erwin Zijleman