De soloplaten van Steve Hackett heb ik de eerste jaren nog wel gevolgd, maar toen mijn interesse voor symfonische rock verdween, verloor ik ook Steve Hackett uit het oog. De Britse gitarist heeft inmiddels zo’n 25 soloplaten op zijn naam staan, maar buiten de eerste zes ken ik ze niet.
The Night Siren, de nieuwe plaat van Steve Hackett, trok in eerste instantie vooral mijn aandacht vanwege de mooie foto op de cover, maar bleek ook al snel een in muzikaal opzicht interessante plaat.
Het is een plaat met een boodschap, want door alle ellende in de wereld is het volgens Steve Hackett 5 voor 12. Steve Hackett verpakt deze boodschap in bijzondere en vaak wonderschone muziek.
Om van The Night Siren te kunnen genieten is enige liefde voor de symfonische rock van vroeger of de progrock van nu wel vereist, want Steve Hackett pakt hier en daar stevig uit en kijkt met name in de epische tracks niet op een minuutje meer of minder muzikaal vuurwerk.
In muzikaal opzicht is The Night Siren echter veel diverser dan de gemiddelde progrock plaat. Steve Hackett heeft zijn nieuwe plaat voorzien van flink wat invloeden uit de klassieke muziek, hier en daar stevige ritmes en ook nog eens flink wat invloeden uit de folk en de wereldmuziek, waaronder flink wat muziek uit het Midden-Oosten.
Een aantal tracks op de plaat zijn redelijk rechttoe rechtaan en hebben voor Steve Hackett begrippen een erg duidelijke kop en staart, maar de Britse meestergitarist gaat gelukkig ook een paar keer los in lange tracks vol dynamiek, die hier en daar herinneren aan de hoogtepunten uit het oeuvre van zijn oude werkgever Genesis (en misschien nog wel meer aan die van soortgenoot Yes).
De inzet van impulsen uit de klassieke muziek en het gebruik van exotische instrumenten levert een heel bijzonder geluid op, dat zich door alle dynamiek makkelijk opdringt. Steve Hackett maakt er vervolgens zijn eigen geluid van door zijn bijzondere, en zeker voor de Genesis fan, uit duizenden herkenbare gitaarspel.
Steve Hackett kan betoveren met subtiele gitaaraccenten, maar kan ook volledig los gaan in gitaarsolo’s die herinneren aan de hoogtijdagen van de symfonische rock en de hardrock uit de jaren 70.
Ik was bij eerste beluistering bang dat ik The Night Siren snel te bombastisch, te overdadig en te pretentieus zou gaan vinden, maar dat is niet gebeurd. De nieuwe plaat van Steve Hackett heeft in plaats hiervan snel aan kracht gewonnen en laat steeds meer dingen horen die ik prachtig vind, met het fantastische gitaarwerk als kers op de taart.
Wat in eerste instantie nog behoorlijk overweldigend klinkt, klinkt het volgende moment betoverend mooi. Het is knap hoe Steve Hackett zijn muziek heeft volgestopt met invloeden en instrumenten, maar er toch in slaagt om muziek te maken die vol met ruimte zit. Het is ruimte waarin je heerlijk kunt wegzweven, al zet de boodschap van Steve Hackett je ook wel af en toe hardhandig met beide benen op de grond.
Ik had het eerlijk gezegd niet verwacht, maar The Night Siren van Steve Hackett is een prachtige plaat. Erwin Zijleman