Samantha Crain brak aan het eind van 2013 door met de jaarlijstjesplaat Kid Face, waarop de singer-songwriter met Indiaans bloed uit Shawnee, Oklahoma, traditioneel aandoende rootsmuziek voorzag van eigenzinnige impulsen.
Op het in 2015 verschenen Under Branch And Thorn And Tree perfectioneerde Samantha Crain het geluid van Kid Face, waarna we in 2016 kennis konden maken met haar opnieuw uitgebrachte eerste twee platen, die ook zeer de moeite waard bleken.
Ook op deze twee platen liet Samantha Crain horen dat ze van vele markten thuis is en dat doet ze ook weer op haar vijfde plaat. You Had Me At Goodbye werd net als zijn twee voorgangers geproduceerd door John Vanderslice en zet net als alle andere platen van Samantha Crain flinke stappen buiten de gebaande paden.
Invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek hebben op You Had Me At Goodbye duidelijk aan terrein verloren. Hier en daar hoor je nog met welke muziek Samantha Crain is opgegroeid en welke muziek ze lief had op haar eerdere platen, maar op haar vijfde plaat kiest de Amerikaanse uiteindelijk toch nadrukkelijk voor de indie-pop.
Dat hoor je in de instrumentatie, waarin elektronica duidelijk aan terrein heeft gewonnen, maar dat hoor je vooral in de songs van Samantha Crain, die dit keer betrekkelijk ver verwijderd zijn van de folk en country die op haar vorige platen nooit ver weg was.
Met een keuze voor indie-pop kun je nog alle kanten op en Samantha Crain heeft zeker niet gekozen voor de makkelijkste weg. Een aantal van de songs op You Had Me At Goodbye zijn beïnvloed door het werk van Björk en hier en daar hoor ik zeker wat van Kate Bush, maar Samantha Crain doet op haar vijfde plaat toch vooral waar ze zelf zin in heeft.
Dat kan behoorlijk aanstekelijk klinken of toch weer ontroeren met een folky song met prachtige gitaarlijnen, maar You Had Me At Goodbye is vooral behoorlijk eigenzinnig, zeker wanneer de ritmes stevig zijn aangezet en de elektronica domineert.
Het is nog niet direct zware kost, al maakt de stem van Samantha Crain het de luisteraar ook niet altijd makkelijk en strijkt de optelsom hierdoor geregeld tegen de haren in. Zelf heb ik sinds de eerste noten van Kid Face een zwak voor de bijzondere stem van Samantha Crain en ook op You Had Me At Goodbye bevallen de vocalen me zeer.
De elektronische impulsen vind ik niet allemaal even geslaagd, maar de vijfde plaat van Samantha Crain is wat mij betreft een plaat met vooral geslaagde experimenten en een aantal bloedmooie songs.
You Had Me At Goodbye verleidt lang niet zo makkelijk als Kid Face een paar jaar geleden, maar ik hoor toch weer een grote plaat van een singer-songwriter die zich gelukkig niet zomaar voegt naar alle conventies van de muziekindustrie en gewoon doet waar ze zelf zin in heeft. Bijzondere plaat. Erwin Zijleman