Het is een plaat die ik met een zeer lovende recensie op de juiste waarde dacht te hebben geschat, maar toen ik de plaat een paar maanden geleden weer eens opzette, was ik verrast door de enorm hoge kwaliteit van de plaat.
Ik keek dan ook met hooggespannen verwachtingen uit naar de nieuwe plaat van de vanuit Nashville, Tennessee, opererende singer-songwriter.
Het valt vervolgens voor een jonge singer-songwriter niet mee om aan deze hooggespannen verwachtingen te voldoen, maar Andrew Combs maakt ze op Canyons Of My Mind uiteindelijk waar, al ging dat bij mij niet zonder slag of stoot.
Op All These Dreams begaf Andrew Combs zich veelvuldig op het snijvlak van de rootsmuziek en singer-songwriter pop uit de jaren 70, waardoor zijn plaat zowel associaties opriep met de muziek van gelouterde rootsmuzikanten als Townes van Zandt en Guy Clarke als met de meer pop georiënteerde muziek van Harry Nilsson, Paul Simon, Jim Croce en Mickey Newbury.
In muzikaal opzicht klonk het allemaal bijzonder lekker, maar het was vooral de mooie en warme stem van Andrew Combs die All These Dreams naar een hoger plan tilde. Die mooie en warme stem, die op de vorige plaat afwisselend deed denken aan Roy Orbison, Don Mclean en David Gray, is ook op Canyons Of My Mind het sterkste wapen, maar in muzikaal opzicht overtuigde Andrew Combs mij dit keer net wat minder makkelijk.
Op zijn nieuwe plaat, die Andrew Combs overigens maakte met hetzelfde producersteam dat ook werkte aan zijn voorganger, schuift de singer-songwriter in muzikaal opzicht wat op richting de 70s pop en hebben invloeden uit de roots aan terrein verloren.
Toch is Canyons Of My Mind zeker geen schaamteloze popplaat. Ver op de achtergrond is vaak het rootsinstrumentarium van de vorige plaat te horen en net als je denkt dat Andrew Combs de roots toch echt grotendeels heeft afgezworen komt hij samen met Caitlin Rose in de laatste track op de proppen met een wonderschoon country duet dat herinnert aan de hoogtijdagen van Emmylou Harris en Gram Parsons.
In de track ervoor heeft hij hard uitgehaald naar de nieuwe president van de Verenigde Staten en is duidelijk geworden dat Andrew Combs niet alleen popliedjes maakt die de zon doen schijnen.
De verschuiving richting 70s pop, die er wel degelijk is op Canyons Of My Mind, zal niet bij iedereen in de smaak vallen, maar het is gelukkig geen 13 in een dozijn pop. In zijn popsongs verrast Andrew Combs met verrassende wendingen en komt net zo makkelijk een scheurende saxofoon als een uit de bocht vliegende gitaar voorbij.
Op hetzelfde moment heeft ook Canyons Of My Mind het warme, aangename en volstrekt tijdloze dat de vorige plaat van Andrew Combs zo bijzonder maakte. Bij de eerste beluisteringen aarzelde ik misschien nog wat, maar inmiddels heeft Andrew Combs me toch weer te pakken met zijn bijzonder aangename pop- en rootssongs met inhoud en vooral met die stem die nog steeds alles wat hij aanraakt verandert in goud. Erwin Zijleman