De folk van de in Los Angeles opgegroeide, maar op haar twintigste naar New York vertrokken singer-songwriter liet zich aan de ene kant beïnvloeden door de folk zoals die in de jaren 60 in New York en in Los Angeles opbloeide, maar stond aan de andere kant open voor invloeden uit de punk die halverwege de jaren 70 in New York ontstond.
Het vloeide prachtig samen op de eerste twee platen van Cindy Lee Berryhill. Who's Gonna Save The World? Uit 1987 en Naked Movie Star zijn vergeten klassiekers uit een periode waarin folk op weinig sympathie van de critici kon rekenen. Ik was de platen eerlijk gezegd zelf ook al lang vergeten, maar tot mijn vreugde staan ze inmiddels wel op Spotify en Apple Music.
Aan het begin van de jaren 90 keerde Cindy Lee Berryhill terug naar California en halverwege dat decennium ging ze ook weer platen maken. Het zijn platen die maar heel weinig aandacht trokken en nog steeds niet te vinden zijn op de streaming media.
Cindy Lee Berryhill trok de afgelopen twee decennia vooral aandacht als schrijfster en werd verder in beslag genomen door de zorg voor haar zieke echtgenoot. De afgelopen jaren was het volledig stil rond de vergeten muzikanten, maar bijna uit het niets is Cindy Lee Berryhill terug.
The Adventurist is Cindy Lee Berryhill’s eerste plaat in tien jaar tijd en het is een verrassend sterke plaat. De jarenlange zorg voor haar inmiddels overleden echtgenoot speelt absoluut een rol in een aantal songs op de plaat, maar The Adventurist is vooral een plaat over het leven.
Cindy Lee Berryhill laat zich nog altijd beïnvloeden door folk uit de jaren 60 en en de muziek van met name Patti Smith uit de jaren 70, maar de Amerikaanse singer-songwriter heeft ook meer eigentijdse invloeden in haar muziek verwerkt en is bovendien niet vies van invloeden uit de psychedelica en de lo-fi.
Het levert een plaat op die anders klinkt dan de meeste andere platen van het moment. The Adventurist bevat flink wat invloeden uit de rootsmuziek, maar klinkt ook rauwer en steviger dan de meeste andere platen in het genre, wat weer contrasteert met het bijzondere gebruik van strijkers op de plaat.
Het zorgt ervoor dat Cindy Lee Berryhill de aandacht opvallend makkelijk vast houdt en vervolgens steeds meer indruk maakt met haar bijzondere songs en intense voordracht. Ik vond het in eerste instantie vooral bijzonder, maar wat ben ik inmiddels gehecht aan deze intense en emotievolle plaat van Cindy Lee Berryhill. Ga dat horen ! Erwin Zijleman