In Nashville raakte Rodney Crowell bevriend met gelouterde muzikanten als Townes Van Zandt en Guy Clark, die hem hielpen bij het van de grond krijgen van zijn carrière als muzikant.
Inmiddels mag Rodney Crowell zich zelf rekenen tot deze gelouterde muzikanten, maar van slijtage is nog geen enkele sprake. Integendeel zelfs.
De Texaan maakte in 2001 met The Houston Kid één van zijn allerbeste platen en is ook de afgelopen 16 jaar uitstekende platen blijven maken. Ook op Close Ties verkeert Rodney Crowell weer in uitstekende vorm.
De Texaan kiest dit keer voor een behoorlijk ingetogen plaat en een grotendeels akoestische instrumentatie. Het kleurt fraai bij zijn bijzondere, uit duizenden herkenbare en nog altijd uitstekende stem. Het is een stem die zich subtiel beweegt door de rootssongs op Close Ties, maar het is ook een stem waarin je volop emotie en doorleving hoort.
Close Ties is door de meer ingetogen aankleding een warme en intieme plaat en dat is het ook door de teksten waarin Rodney Crowell een mooi maar niet altijd makkelijk leven als muzikant bezingt.
Rodney Crowell moet met Close Ties concurreren met stapels andere rootsplaten, maar dat gaat de Texaan makkelijk af. In vocaal opzicht is Rodney Crowell zijn meeste collega’s makkelijk de baas en ook door de mooie productie en fraaie instrumentatie weet Close Ties zich vrij makkelijk te onderscheiden.
De instrumentatie is zoals gezegd redelijk ingetogen en voornamelijk akoestisch, maar het is ook een opvallend stemmige en smaakvolle instrumentatie, waarin heel af en toe ruimte is voor mooie accenten (van onder andere een prachtig weemoedig klinkende mondharmonica of subtiel maar trefzeker snarenspel). De productie van de plaat is wat mij betreft een kunststukje.
Over het algemeen staat de instrumentatie echter volledig in dienst van de zang van Rodney Crowell. Dat is een wijs besluit, want de zang van de Texaan komt nog altijd flink aan en is misschien nog wel mooier als ex-vrouw Rosanne Cash, John Paul White (The Civil Wars) en Sheryl Crow aanhaken voor wat vocale assistentie. Ook qua songs maakt Close Ties overigens gehakt van de concurrentie, maar ook zonder deze sterke songs zou Close Ties makkelijk overeind zijn gebleven.
Close Ties is geen plaat die erg zijn best doet om zich op te dringen of te vernieuwen, maar laat de nieuwe van Rodney Crowell uit de speakers komen en je bent na een paar tracks verkocht.
Rodney Crowell maakte zoals gezegd ook de afgelopen twee decennia hele mooie platen en Close Ties hoort daar zeker bij. Persoonlijk vind ik de nieuwe Rodney Crowell net wat sterker dan zijn voorgangers en is het fenomenale maar niet goed vergelijkbare The Houston Kid zelfs aardig in de buurt.
Zijn muzikale helden van weleer zijn helaas niet meer onder ons, maar Rodney Crowell kan nog wel even mee en doet ook met Close Ties weer mee met de besten. Erwin Zijleman