Ashley Monroe maakte voor het eerst indruk met het eind 2012 verschenen Like A Rose, maakte de belofte waar met het in 2015 verschenen The Rose en keert nu, een maand na de glorieuze terugkeer van Kacey Musgraves, terug met Sparrow.
Kacey Musgraves en Ashley Monroe volgden ook in muzikaal opzicht lange tijd dezelfde weg, maar hebben op hun nieuwe albums verschillende keuzes gemaakt. Kacey Musgraves gaat op Golden Hour vol voor de pop, maar Ashley Monroe blijft op Sparrow de country trouw. Dat betekent overigens niet dat de plaat geen popinvloeden bevat, maar het countrygehalte ligt op Sparrow aanzienlijk hoger dan op de nieuwe plaat van Kacey Musgraves.
Het is deels de verdienste van producer Dave Cobb, momenteel absoluut de meest gevraagde producer in Nashville en verantwoordelijk voor prachtplaten van onder andere Chris Stapleton, Amanda Shires, Jason Isbell en Mary Chapin Carpenter. Dave Cobb heeft Sparrow voorzien van een wat retro aandoend countrygeluid, dat af en toe zo lijkt weggelopen uit de jaren 70, maar dat ook raakvlakken heeft met de Nashville countrypop van het moment.
Het is een voornamelijk ingetogen en opvallend stemmig geluid, waarin flink wat strijkers worden ingezet, maar waarin ook bijzonder mooi en subtiel wordt gemusiceerd. Het staat allemaal in dienst van de mooie en heldere stem van Ashley Monroe, die op Sparrow laat horen dat ze behoort tot de beste zangeressen die Nashville momenteel rijk is. Omdat ze ook nog eens veel gevoel in haar stem legt zijn het bovendien vocalen die aankomen.
De oorspronkelijk uit Texas afkomstige singer-songwriter overtuigt niet alleen als zangeres, maar ook als songwriter. Sparrow staat vol met even tijdloze als eigentijdse songs, die zich makkelijk opdringen en al even makkelijk blijven hangen en die ook in tekstueel opzicht interessant zijn. Ashley Monroe kijkt op Sparrow terug op een jeugd die niet altijd makkelijk was door het op jonge leeftijd overlijden van haar moeder en vergeet de emotie niet.
Door de inzet van heel veel strijkers doet het op het eerste gehoor misschien wat zoet en romantisch aan, maar de songs op de plaat winnen al snel aan kracht en blijven dit doen. Ashley Monroe is in Nederland misschien nog niet zo bekend als de inmiddels ook hier omarmde Kacey Musgraves, maar heeft een plaat gemaakt die alle aandacht verdient en die liefhebbers van country waarschijnlijk net wat beter zal bevallen dan die van haar tijdgenoot. Zelf ga ik nog een stap verder: Sparrow van Ashley Monroe is absoluut een van de beste rootsplaten van het moment. Erwin Zijleman