Françoise Hardy is inmiddels 74 en tobt al enige tijd met een zwakke gezondheid. De afgelopen jaren bracht ze dan ook geen platen meer uit, maar met Personne d'Autre is de Française terug en hopelijk is het niet de laatste keer dat ze ons verblijdt met een nieuw album.
Françoise Hardy maakte op Tous Les Garçons Et Les Filles zonnige en onbevangen pop, maar op Personne d'Autre tellen de jaren en domineert een stemmig en nogal melancholisch aandoend geluid. Het is een geluid dat bijzonder fraai is ingekleurd door producer Erick Benzi, die de plaat heeft voorzien van subtiele maar wonderschone arrangementen met onder andere prachtige bijdragen van strijkers en blazers.
De warme en stemmige klanken passen prachtig bij de stem van Françoise Hardy, die natuurlijk al lang niet meer zo jeugdig en onbevangen klinkt als op haar debuut, maar nog altijd beschikt over een stem die iets kan doen met een song en met de luisteraar.
Franse zangeressen moeten zich wat mij betreft niet wagen aan Engelstalige songs en daar had Françoise Hardy in het verleden wel eens een handje van. Personne d'Autre bevat gelukkig maar één Engelstalige track en het is bij mij de enige track die, ondanks prachtig gitaarspel, niet aankomt. De 11 Franstalige tracks op de plaat komen wel aan. En hoe. Mijn Frans is niet van dien aard dat ik zonder tekstvel begrijp wat Françoise Hardy wil zeggen op haar nieuwe plaat, maar ze lijkt de balans op te maken van een fascinerend leven.
Ik heb de afgelopen jaren een enorm zwak ontwikkeld voor zwoele Franstalige pop, maar ook de wat meer ingetogen en melancholische klanken van Françoise Hardy hebben me met speels gemak verleid.
Personne d'Autre heeft in veel tracks genoeg aan een piano, wat subtiele versiersels en uiteraard de machtige stem van een van de iconen uit de geschiedenis van de Franse popmuziek. Françoise Hardy verleidt op haar nieuwe plaat met warme klanken en een stem waarvan je alleen maar kunt houden, maar kruipt vervolgens diep onder de huid met songs die veel dieper graven van die van de jonge Franse zuchtmeisjes die niet hadden bestaan zonder Françoise Hardy’s Tous Les Garçons Et Les Filles en met zang die lading geeft aan ieder woord dat ze uitspreekt (wat haar in het Frans aanzienlijk beter af gaat dan in het Engels).
Personne d'Autre wordt hier en daar gepresenteerd als een afscheidsplaat, maar gezien de vorm waarin Françoise Hardy verkeert op haar nieuwe plaat hoop ik op nog veel meer. Tot die tijd verdient het fraaie Personne d'Autre alle aandacht. Ook in Nederland. Erwin Zijleman