De uit vier vrouwen bestaande band uit Madrid vermaakte op haar debuut Leave Me Alone meedogenloos met onweerstaanbare gitaarsongs vol invloeden.
De muziek van het Spaanse viertal bestond uit gelijke delen 60s garagerock en 60s (Phil Spector) garagepop en werd op smaakt gebracht met een laagje lo-fi, met lekker eigenwijze zangpartijen en zeker ook met heerlijk gitaarwerk.
De deze week verschenen opvolger I Don’t Run volgt in grote lijnen hetzelfde recept als het debuut, maar Hinds heeft dit recept wel verfijnd en verrijkt. Zo neemt het Spaanse viertal wat vaker gas terug en verder zijn nog wat extra invloeden toegevoegd aan het voor mij nog altijd vrijwel onweerstaanbare geluid van Hinds.
Frontvrouwen Carlotta Cosials en Ana García Perrote schrijven nog altijd geweldige songs en het zijn songs die de ene keer meedogenloos verleiden met aanstekelijke garagerock, maar ook net zo makkelijk kiezen voor een subtielere en zwoelere verleiding in zich wat langzamer voortslepende songs.
Zeker in het uptempo werk is de hand van The Strokes producer Gordon Raphael goed hoorbaar, maar Hinds laat zich ook op haar tweede plaat gelukkig niet in een keurslijf dwingen. Op I Don’t Run hebben de songs aan kracht gewonnen, zonder dat dit ten koste is gegaan van de gekte die de muziek van Hinds zo leuk en onweerstaanbaar maakte en maakt.
Die gekte zit in de bijzondere zang op de plaat, die soms wel wat kinderlijk aan doet, maar ook ruw van zich af kan bijten, maar ook het geweldige gitaarwerk op de plaat heeft lak aan conventies en blijft maar leuke riffs en loopjes over je uitstrooien.
Het geluid op I Don’t Run is niet alleen wat minder ruw dan op het debuut, maar is ook veelkleuriger, waardoor Hinds van 60s garagerock en garagepop moeiteloos kan omschakelen richting de gruizige en punky garagerock uit de jaren 70, 80 en 90 of richting alles tussen Bananarama in haar beginjaren tot een band als The Raincoats.
Het klinkt allemaal net wat gestructureerder en voller dan op het debuut van de band uit Madrid, maar ook I Don’t Run is een plaat die heerlijk mag rammelen en dat gelukkig ook volop doet en dit combineert met geweldige melodieën en aanstekelijke refreinen.
De Spaanse band had mij twee jaar geleden stevig te pakken met haar aangename lo-fi garagerock en na enige gewenning vind ik I Don’t Run nog beter en onweerstaanbaarder. Hinds moet het zeker niet hebben van muzikale of vocale hoogstandjes, maar de songs van het Spaanse viertal zijn stuk voor stuk uitermate doeltreffend en verslavend. Het is muziek zoals die in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten momenteel helaas nauwelijks gemaakt wordt, maar gelukkig draagt ook Madrid haar steentje bij met dit heerlijk eigenwijze bandje en hun prima tweede plaat. Erwin Zijleman
De tweede plaat van Hinds is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://hinds.bandcamp.com/album/i-dont-run.