De Britse muzikant begon ooit in de pub rock scene, die in 1977 een veelgebruikte en succesvolle springplank naar de punk en new wave bleek. Wreckless Eric werd omarmd als een nieuwe held en maakte met The Wonderful World of Wreckless Eric (1978), Wreckless Eric (1978) en Big Smash! (1980) drie prima platen.
Het zijn platen die destijds in de hokjes punk en new wave werden geduwd, maar met de oren van nu hoor ik toch vooral tijdloze rock ’n roll met een rauw randje.
Na 1980 bleef Wreckless Eric muziek maken, maar van zijn status van cultheld was al snel helemaal niets meer over. Pas in 2008 pikte ik weer een plaat van Wreckless Eric op, maar op deze plaat speelde de Brit een vrij bescheiden rol naast echtgenote Amy Rigby.
Pas op het in 2015 verschenen AmERICa liet Wreckless Eric weer eens horen wat een geweldig songwriter hij was en is en verraste de Brit met popmuziek die vooral leek geïnspireerd door de Britse psychedelische gitaarbands uit de jaren 60.
AmERICa werd terecht overladen met superlatieven en was goed voor de wederopstanding van een vergeten held uit de late jaren 70. Het is een wederopstanding die gelukkig niet beperkt is gebleven tot één plaat, want met Construction Time & Demolition keert Wreckless Eric terug.
Ook op zijn nieuwe plaat grijpt de Britse muzikant vooral terug op de muziek die werd gemaakt voordat hij zelf zijn eerste stapjes in de muziek zette. Construction Time & Demolition bevat flink wat nogal psychedelisch aandoende gitaarpop zoals die in de jaren 60 werd gemaakt, maar Wreckless Eric experimenteert ook met blazers, die weer een heel ander geluid opleveren.
Net als op AmERICa hoor ik flink wat invloeden van The Kinks, maar ook andere Britse bands die aan het eind van de jaren 60 de psychedelica omarmden hebben hun sporen nagelaten op Construction Time & Demolition. Wreckless Eric heeft een plaat gemaakt die met enige regelmaat zo lijkt weggelopen uit het verre verleden, wat een mooi contrast oplevert met de teksten die met beide benen in het heden staan.
Nu zijn er momenteel nog wat platen die teruggrijpen op de psychedelische gitaarmuziek uit de jaren 60, maar de meeste van deze platen zijn toch een stuk minder interessant dan de originelen, die dankzij de vinyl revival met een beetje geluk uit een krat vol obscure pareltjes kunnen worden gepikt. Het zijn pareltjes waartussen Construction Time & Demolition van Wreckless Eric niet misstaat, want de Brit heeft een bijzondere plaat vol tijdloze popmuziek afgeleverd.
Construction Time & Demolition is uiteindelijk nog net wat beter dan het terecht zo geprezen AmERICa en laat horen dat met Wreckless Eric nog steeds rekening moet worden gehouden, precies 40 jaar nadat hij voor het eerst op dook als ‘angry young man’. Dat de plaat veel meer aandacht verdient dan in de verbijsterend stille eerste week na de release zal duidelijk zijn. Erwin Zijleman