Clottie Cream (Lottie), Naima Jelly (Naima), L.E.D. (Ellie) en Rosy Bones (Rosy) verdienden met hun eerste demo’s een platencontract bij het legendarische Rough Trade label en op dit label is nu het titelloze debuut van Goat Girl verschenen.
Dit debuut telt maar liefst 19 tracks en de band uit Londen heeft hier slechts 40 minuten voor nodig. Het debuut van Goat Girl is hier en daar van het labeltje punk voorzien, maar met punk heeft het debuut van Lottie, Naima, Ellie en Rosy echt niets te maken.
De plaat opent met een filmisch aandoende track met jazzy accenten, waarna in de tweede track wordt uitgepakt met invloeden uit vooral de postpunk. Ik moest onmiddellijk denken aan Siouxsie & The Banshees, maar de songs van Goat Girl schuren ook met grote regelmaat dicht tegen het vroegere werk van P.J. Harvey aan en raken hier en daar ook aan uiteenlopende Courtney’s als Courtney Love en Courtney Barnett.
De band uit Londen geeft gelukkig wel een geheel eigen draai aan deze invloeden, die de afgelopen decennia al flink zijn uitgemolken en sleept er bovendien nog flink wat invloeden bij, waarvan ik in ieder geval de Pixies wil noemen.
De eigen draai van Goat Girl bestaat bijvoorbeeld uit uit de bocht vliegende gitaren of juist uit honingzoete koortjes, maar ook jazzy accenten en een viool die zo lijkt weggelopen uit de country dragen stevig bij aan het fascinerende geluid van Goat Girl.
Met 19 songs in maar net 40 minuten doet de muziek van de Londense band uiteraard wel wat gefragmenteerd of op zijn minst wat lo-fi aan, maar een rommeltje wordt het nergens. In muzikaal opzicht schiet de plaat alle kanten op, maar omdat de ondertoon donker blijft, klinkt het geluid van Goat Girl ondanks de enorme variatie consistent.
Vooral het gitaarwerk op de plaat vind ik heerlijk en het is knap hoe donkere wolken postpunk in één keer kunnen worden verdreven door flink wat ruwe country of bluesy rock, waardoor de grauwe Britse industriesteden onmiddellijk worden verruild voor het Amerikaanse platteland of voor de Britse blues clubs uit de jaren 60 en 70.
Het past prachtig bij de wat onderkoelde zang, die het debuut van Goat Girl voorziet van een heerlijk doom geluid. Echt deprimerend wordt het echter nooit, al is het maar omdat de band uit Londen ook kan betoveren met heerlijke koortjes, die de donkere songs van de band opeens iets lichtvoetigs geven.
Het debuut van Goat Girl biedt volop ruimte aan uitstapjes buiten de gebaande paden en kan heerlijk ruw rammelen, maar ook nadrukkelijk het experiment opzoeken. Zeker niet alle songs op de plaat zijn even sterk, maar omdat een experimentje van 2 minuten altijd wel uit is te zetten, houdt Goat Girl je makkelijk bij de les. Het levert al met al een verrassend en bij vlagen imponerend debuut op; precies zoals de Britse muziekpers ons al een tijdje probeert te vertellen. Erwin Zijleman