Sindsdien heeft de vanuit Portland, Oregon, opererende singer-songwriter een mooi, maar eerlijk gezegd ook oerdegelijk oeuvre opgebouwd.
De laatste jaren was het wat stil rond Laura Veirs. Voor haar laatste soloplaat, Warp & Weft, moeten we bijna vijf jaar terug in de tijd, waarna het moederschap een tijd lang centraal stond, al bracht Laura Veirs in 2016 nog wel een plaat uit met Neko Case en k.d. lang (case/lang/veirs).
Vorige week verscheen dan eindelijk een nieuwe soloplaat van Laura Veirs en The Lookout valt me zeker niet tegen. Ook voor The Lookout schoof echtgenoot Tucker Martine weer aan als producer, maar de nieuwe plaat van Laura Veirs is toch minder een herhalingsoefening dan ik op voorhand had verwacht.
Laura Veirs is inmiddels de 40 gepasseerd en dat is een leeftijd waarop je je gaat afvragen of je wel de juiste dingen aan het doen bent om ook in de tweede helft een leuk leven te kunnen leiden. Dat heet in het ergste geval een midlife crisis, maar het kan natuurlijk ook gewoon twijfel zijn.
Het is twijfel die doorklinkt in de teksten van The Lookout, maar in muzikaal en vocaal opzicht klinkt Laura Veirs nog zeer gedecideerd. The Lookout bevat voornamelijk ingetogen songs met een akoestische basis en invloeden uit de folk en de country, al slaat Laura Veirs ook altijd haar vleugels uit richting pop en rock.
Ook op haar nieuwe plaat maakt Laura Veirs weer geen doorsnee deuntjes. Haar songs steken knap in elkaar, zijn niet altijd even makkelijk te doorgronden, maar maken je wel steeds nieuwsgierig naar hetgeen dat komen gaat.
Echtgenoot Tucker Martine kun je het kunstje van het inkleuren van een plaat inmiddels wel toevertrouwen en ook op The Lookout levert hij een kunststukje af met bijzondere geluiden, buitengewoon stemmige klanken, verrassende uitstapjes en meerdere lagen die elkaar versterken. Laura Veirs maakt het af met mooie heldere vocalen (die soms wat lijken op die van Suzanne Vega), die de songs op de plaat net dat beetje extra geven dat nodig is om op te vallen.
Ik moet toegeven dat ik The Lookout in eerste instantie geen hele verrassende plaat vond, zeker niet na een periode van stilte van bijna vijf jaar, maar het blijkt een groeiplaat vol hele mooie en hele intieme songs, waarin Laura Veirs vertelt over het leven van een moeder van 40. Het zijn songs die steeds aangenamer gaan klinken, maar het zijn ook songs die steeds meer moois laten horen, waardoor ik steeds nadrukkelijker moet concluderen dat Laura Veirs weer een prachtplaat heeft afgeleverd. Erwin Zijleman