Deze jonge Française werd geboren in Marseille, maar vertrok op haar 19e naar Parijs, waar ze onderdak vond bij Nouvelle Vague, La Femme en in de scene rond de Parijse muzikant Benjamin Biolay.
Sainte Victoire is zo te zien het debuut van Clara Luciani en het is een plaat die natuurlijk lang niet zoveel indruk maakt als de laatste plaat van Françoise Hardy.
Waar de melancholie van één van de grootheden van de Franse popmuziek op haar laatste plaat door de ziel snijdt, moet Clara Luciani het, zeker in eerste instantie, vooral hebben van de zoete, zwoele en jeugdige verleiding. De jonge Française moet hierbij concurreren met een heel legioen jonge Franse zangeressen, maar ze beschikt over een aantal sterke wapens.
Het meest in het oor springende wapen is haar stem. Het is een vrij donkere stem, die het uitstekend doet in tracks die zwoel verleiden, maar Clara Luciani kan veel meer. Sainte Victoire is immers ook een verrassend veelzijdige plaat. In de eerste paar tracks van haar debuut gaat Clara Luciani achtereenvolgens aan de haal met moderne dance, 70s disco en kille 80s new wave, waarna ze in een broeierige track laat horen dat ze ook uit de voeten kan in een Frans chanson met jazzy invloeden.
Zeker in de tracks waarin de jonge muzikante uit Parijs wat gas terug neemt verrast ze met vocalen die zich heerlijk opdringen, maar ook het nodige talent laten horen. Het schuurt fraai aan tegen de instrumentatie die, zeker naarmate de plaat vordert, overloopt van verrassing. Wat het ene moment nog relatief dicht bij het traditionele Franse chanson ligt, bedwelmt maar iets later met een zwaar aangezet elektronisch geluid, terwijl emotievolle momenten zomaar kunnen worden afgewisseld met zwoele flirts met de dansvloer.
De stem van Clara Luciani kan hierbij zomaar een aantal octaven omhoog of omlaag schieten, waardoor ze binnen een track transformeert van een zwoel zuchtmeisjes in een kille electropopprinses of in een zangeres die het Franse chanson met de paplepel ingegoten heeft gekregen.
Sainte Victoire opent verzadelijk aanstekelijk en lichtvoetig, maar de plaat geeft al snel veel geheimen prijs en onderscheidt zich opeens met speels gemak van die van haar vele jonge concurrenten. Het is zoals gezegd niet te vergelijken met de mokerslag die Françoise Hardy uitdeelt op haar nieuwe plaat, maar dat het debuut van Clara Luciani overloopt van belofte is voor mij zeker.
Naarmate de plaat vordert worden de songs van de jonge Française steeds fascinerender, donkerder en mooier, waardoor het lastig te begrijpen is dat de plaat opent met een aantal betrekkelijk doorsnee stampers. Laat je hierdoor niet op het verkeerde been zetten, want hoe verder je komt op Saint Victoire hoe indrukwekkender het wordt.
Vorig jaar verrasten onder andere Pomme en Louane met geweldige platen. Die van Clara Luciani moet zeker aan dit rijtje worden toegevoegd en legt de lat hoog voor alles wat nog komen gaat uit de hoek van de jeugdige Franse pop. Erwin Zijleman