Shannon Shaw groeide op in een streng religieus Mormoons gezin, waarin popmuziek eigenlijk niet werd getolereerd. Alleen voor een radiostation dat zich concentreerde op hits uit de jaren 50 en 60 werd een uitzondering gemaakt en dit is dan ook de muziek die Shannon Shaw met de paplepel kreeg ingegoten en vormde als muzikant.
Met Shannon & The Clams moest Shannon Shaw het vooralsnog doen met bescheiden aandacht, tot de band werd ontdekt door The Black Keys voorman Dan Auerbach, die direct onder de indruk was van de zangeres van de band. Auerbach nodigde Shannon Shaw uit in zijn studio en rekruteerde direct een flink uit de kluiten gewassen band.
Shannon In Nashville is een ambitieus klinkende plaat, maar het is ook een plaat die vaak bijna over the top is. Ik zeg bijna, want het bewaken van de grens tussen kunst en kitsch is een kunstje dat we inmiddels wel aan Dan Auerbach toe kunnen vertrouwen.
De Amerikaanse muzikant en producer is net als Shannon Shaw niet vies van een beetje retro en zet een geluid neer dat je direct de jaren 60 in sleurt. Met de invloeden uit dit decennium bestrijkt Shannon In Nashville vervolgens een breed palet. Shannon Shaw gaat op haar eerste soloplaat aan de haal met Phil Spector girlpop, met emotievolle country en met soulvolle klanken, maar sleept er ook gerust wat Mariachi trompetten bij. En dit is slechts de top van de ijsberg.
Het knappe van de productie van Dan Auerbach is dat Shannon In Nashville over de hele linie authentiek klinkt, maar op hetzelfde moment nergens gedateerd. In productioneel en muzikaal opzicht is het smullen met een productie die niet alleen Phil Spector maar ook alle grote soul studio’s uit de jaren 60 eert.
Het past allemaal perfect bij de geweldige stem van Shannon Shaw, die absoluut in de smaak zou zijn gevallen bij Phil Spector, maar ook aan de bak had gekund bij Motown of Stax. De Amerikaanse zangeres beschikt over een stem die geweldig los kan gaan, maar die ook verrassend ingetogen en gevoelig kan zingen, waardoor iedere noot op Shannon In Nashville raak is. Ik ben niet altijd gek op platen met een zo hoog retro gehalte, maar Shannon In Nashville is een vrijwel onweerstaanbare plaat vol prachtige klanken en een stem waarvoor je alleen maar kunt smelten.
Met Shannon In Nashville heeft Dan Auerbach zijn eigen Dusty In Memphis (Dusty Springfield) afgeleverd, maar direct ook zijn eigen Nightout (Ellen Foley) en Back To Black (Amy Winehouse). Het is deels de verdienste van de productionele skills van Dan Auerbach en van de geweldige muzikanten op de plaat, maar de grote ster op de plaat is Shannon Shaw die als een wervelstorm uit de speakers knalt, maar ook goed is voor kippenvel. Op voorhand leek het me teveel van het goede, maar wat is dit een fantastische plaat. Erwin Zijleman