Toen ik van de week de Heaven van vorige maand nog even doorbladerde, kwam ik The Foreign Films opnieuw tegen. De band bracht deze maand eindelijk een nieuwe plaat uit en omdat er inmiddels aardig wat jaren zijn verstreken sinds het debuut van de band, is het niet zo gek dat The Foreign Films ook dit keer flink uitpakt.
The Record Collector bestaat uit drie LP’s (die overigens eerder ook los via bandcamp verkrijgbaar waren) en bevat bijna twee uur muziek. Net als op Distant Star grossiert de band rond de Canadese muzikant Bill Majoros ook dit keer in tijdloze popmuziek, waarbij de jaren 70 de meeste inspiratie hebben aangedragen. Het is dit keer zeker geen willekeurige verzameling tijdloze popmuziek, want The Record Collector vertelt een verhaal. Het is een deels autobiografisch verhaal waarop Bill Majoros je meeneemt op een muzikale tijdreis.
The Record Collector begint waar Distant Star meer dan tien jaar geleden eindigde. The Foreign Films gaat op de eerste LP verder waar The Beatles in het begin van de jaren 70 ophielden en borduurt voort op het psychedelische werk van de Fab Four. Het knappe van de muziek van The Foreign Films is dat The Record Collector zich niet alleen laat beïnvloeden door de klassiekers uit de jaren 70, maar ook uitstapjes maakt richting schaamteloos toegankelijke popliedjes die ook richting de jaren 80 reiken of citeert uit de archieven van de 70s funk en disco.
Op hetzelfde moment schiet de muziek van The Foreign Films ook allerlei andere kanten op. In een aantal tracks staat zweverige psychedelica centraal, maar ook invloeden uit de pompeuze symfonische rock en de psychedelische variant van Pink Floyd hebben hun weg gevonden naar het bijzondere totaalgeluid van de Canadese band. Alle invloeden zijn gegoten in popliedjes die onweerstaanbaar aanstekelijk zijn, maar ook de fantasie genadeloos prikkelen. Hier en daar hoor ik wat van 10cc, soms ook wat van Electric Light Orchestra, maar de muziek van The Foreign Films is rijker en veelzijdiger.
Bij beluistering van The Record Collector wordt een prachtige platenkast uit de jaren 70 over je uitgestort, maar aan de bijzondere combinatie van invloeden durfde in het betreffende decennium geen enkele band zich te wagen.
Er zijn maar heel weinig bands die twee uur weten te boeien, maar als je eenmaal aan The Record Collector begonnen, kun je niet meer stoppen. Het is prachtig hoe Bill Majoros er met zijn band in slaagt om twee uur lang een consistent geluid te produceren en er toch steeds andere invloeden bij te slepen. Het Beatles gehalte is drie LP’s lang hoog, maar The Foreign Films komt ook toe aan de muziek waar The Beatles niet meer de tijd voor hadden. Ook de erfenis van The Beach Boys is zeer prominent aanwezig op The Record Collector en hetzelfde geldt voor die van Bowie, maar als je eenmaal begint met het noemen van namen is er al snel geen houden meer aan.
Wanneer The Record Collector in de jaren 70 zou zijn verschenen zou het nu een terecht bewierookte klassieker zijn of een obscuur en vergeten meesterwerk, maar ondanks de vele referenties naar de jaren 70 klinkt de muziek van The Foreign Films geen moment als overbodige retro. Drie LP’s maakt de Canadese band indruk met een muzikale tijdreis en iedere keer als ik de reis maak klinkt het weer mooier en indrukwekkender. Wat een prachtplaat. Erwin Zijleman
The Record Collector van The Foreign Films vind je vooralsnog niet in de Nederlandse platenzaak, maar is wel te verkrijgen via bandcamp. De LP versie kost een klein vermogen, maar dan heb je ook wat: https://theforeignfilms.bandcamp.com/album/the-record-collector.