Ik kan nog steeds niet goed omschrijven hoe Shades, het debuut van Vera Sola, klinkt. De plaat is een vat vol tegenstrijdigheden, dat op onnavolgbare wijze door de tijd, door genres en door emoties heen schiet. Het ene moment pastoraal, het volgende moment aardedonker en daarna weer lieflijk. Het geldt voor de songs, het geldt voor de bijzondere instrumentatie en het geldt voor de fascinerende stem van de nog jonge Amerikaanse singer-songwriter, die je als een oude ziel bij de strot grijpt. Het vreet energie, het doet soms pijn en je wordt er bang van, maar Shades is ook een plaat met een unieke schoonheid. Heel bijzonder.
Heel lang hoef je overigens niet te zoeken naar antwoorden op deze vragen, want het Internet geeft al vrij snel prijs dat achter Vera Sola ene Danielle Aykroyd schuil gaat. Danielle is de dochter van acteur Dan Aykroyd en speelde als kind enkele rollen in films waarin ook haar vader te zien was, waaronder Coneheads, dat behoort tot de slechtste films die ik ooit geien heb. Het siert Danielle Aykroyd dat ze niet probeert mee te liften op haar beroemde achternaam en dat hoeft ook niet, want de jonge singer-songwriter, multi-instrumentalist en dichter Vera Sola bulkt van het talent.
Shades is het debuut van Vera Sola en het is een buitengewoon fascinerende plaat. Het is een plaat die zich lastig laat omschrijven, maar ook biedt haar website uitkomst: “With an ethereal voice providing the foundation for a haunting body of song, her timeless sound and enthralling stage presence draws an unlikely connection between Vera Lynn and Vera Hall; the grande dame of British music hall and the Depression-era Alabamian singer of work-songs and spirituals”. Ik zou het zelf niet verzonnen hebben en het valt niet direct mee om het beter te doen.
Shades klinkt af en toe stokoud, is bij vlagen aardedonker en doet af en toe denken aan bezwerende folkies uit de jaren 60, maar hiermee heb je de muziek van de Amerikaanse muzikante nog lang niet getypeerd. Shades is een vat vol tegenstrijdigheden. In de openingstrack klinkt het nog als pastorale folk-noir uit de jaren 60, maar in de tracks die volgen kan Vera Sola ook klinken als Mazzy Star die de onderkoeling heeft verruild voor emotie, als Enya die de roze bril eens niet heeft opgezet, als een gitzwarte postpunk prinses of als een ontspoorde exponent van de girlpop van Phil Spector. Het doet me af en toe wel wat denken aan Come Down, het meesterwerk en direct ook de enige plaat van Tara Angell uit 2005, al is de muziek van Vera Sola duidelijk minder rauw en tegendraads.
Al het bovenstaande maakt al wel duidelijk dat de muziek van Vera Sola moeilijk is te vangen, maar het is natuurlijk wel te ontleden. Vera Sola kan op flink wat instrumenten uit de voeten en creëert met deze instrumenten een uniek eigen geluid. Het is een geluid dat soms klassiek aandoet, soms kiest voor bijna minimalistische klanken, soms bezweert en benevelt, soms nadrukkelijk kiest voor het experiment, maar je ook soms meeneemt naar een duistere nachtclub in het Zuiden van de Verenigde Staten, waar een bijzondere zangeres de nacht nog wat donkerder maakt en die zomaar het decor zou kunnen vormen voor een nieuwe film van David Lynch.
Vera Sola is pas 28 jaar oud, maar in haar stem hoor je een oude ziel, die je mee wil slepen naar vergeten plaatsen en tijden. Ik kan misschien maar moeilijk beschrijven hoe Shades van Vera Sola klinkt, maar ik kan wel enorm genieten of diep onder de indruk raken van deze plaat.
Sinds de eerste noten uit de speakers kwamen ben ik in de ban van deze plaat en sindsdien kruipt Shades van Vera Sola alleen maar dieper onder de huid. Tegenover honingzoete koortjes (ergens tussen Phil Spector en Twin Peaks) staan vocalen die van alles en nog wat met je doen en die perfect passen bij het even mooie als mysterieuze instrumentarium op het debuut van de singer-songwriter, die New York inmiddels heeft verruild voor Los Angeles. En beluister de plaat met de koptelefoon en alles wordt nog net wat intenser en indringender.
Tien songs in 38 minuten en na die 38 minuten heeft Shades alle energie uit je lichaam gezogen. Vera Sola maakt het je nergens makkelijk, maar wat is dit mooi en bijzonder. Erwin Zijleman