Ik was bijna tweeënhalf jaar geleden zeer onder de indruk van het debuut van Julia Jacklin. Het was een debuut dat aangenaam rammelde en van de hak op de tak sprong, maar ook een getalenteerd songwriter en even getalenteerd zangeres liet horen. Het komt allemaal nog wat beter uit de verf op het bijzonder fraaie Crushing. Crushing kiest wat vaker voor ingetogen songs en juist in deze songs maakt de stem van Julia Jacklin de meeste indruk. Haar plaat krijgt bovendien een indringende lading door het centrale thema, dat van Crushing een echte breakup plaat maakt. Ik was al gek op Julia Jacklin, maar met deze plaat schaart ze zich onder mijn persoonlijke favorieten.
Het waren ook nog eens popliedjes die alle kanten op schoten. Van broeierig en onderkoeld tot uiterst ingetogen en folky tot rauw en rammelend.
De diversiteit op Don’t Let The Kids Win droeg absoluut bij aan de charme van de plaat, maar als ik achteraf bezien mijn favoriete songs van de plaat mag kiezen, kies ik absoluut voor de wat lome en intieme songs, waarin de prachtige stem van Julia Jacklin zo goed tot zijn recht komt.
Het is een geluid dat direct in de vijf minuten durende openingstrack van de nieuwe plaat van Julia Jacklin wordt geperfectioneerd. In Body doet Julia Jacklin alles wat ze al zo goed deed op haar debuut nog net een stukje beter. Het is een donkere en intieme track, waarin een hele mooie instrumentatie wordt gecombineerd met de soepele vocalen van de Australische singer-songwriter. De openingstrack van Crushing krijgt nog wat meer lading door de tekst, waarin Julia Jacklin het einde van een relatie bezingt.
Body legt de lat meteen bijzonder hoog voor de rest van de plaat en wat mij betreft is het het prijsnummer van de plaat. Ook de rest van de tweede plaat van Julia Jacklin is gelukkig prachtig. De tweede plaat van de Australische singer-songwriter klinkt wat minder onrustig dan zijn voorganger en laat een wat verzorgder geluid horen. Dat hoor je het best in de zich langzaam voortslepende songs op de plaat, maar ook wanneer Julia Jacklin kiest voor een wat stevigere songs, klinken deze net wat verzorgder dan op haar debuut.
Nu ben ik zeker niet vies van rammelpop, maar het warme en verzorgde geluid op Crushing bevalt me zeer. Het gitaarwerk op de plaat is veelkleurig maar altijd trefzeker en hetzelfde moet gezegd worden over de zang op de plaat. Julia Jacklin liet op haar debuut al horen dat ze een zeer getalenteerd zangeres is en ook op haar tweede plaat druipt het talent ervan af. De Australische muzikante zingt krachtig en soepel, laat flink wat emotie horen, maar kan ook stevig verleiden met lome fluisterklanken.
Daarbij komt nog dat de Australische een zeer getalenteerd songwriter is, die het ene na het andere tijdloze popliedje uit de hoge hoed tovert. Crushing heeft zeker raakvlakken met de muziek van Julia Jacklin’s landgenote Courtney Barnett, maar de singer-songwriter uit Sydney heeft ook een duidelijk eigen geluid en het is een geluid dat zeker niet onder doet voor dat van persoonlijke favorieten als Lucy Dacus, Julien Baker en Phoebe Bridgers.
Ondanks het feit dat fysieke afstanden er nauwelijks meer toe doen is het voor Australische muzikanten lastiger om aan de weg te timmeren dan voor hun Britse of Amerikaanse soortgenoten, maar deze Julia Jacklin is een muzikante die het verdient om intens gekoesterd te worden. Met breakup plaat Crushing heeft ze wat mij betreft een plaat gemaakt die zomaar kan opduiken in de jaarlijstjes over een maand of tien. En voorlopig groeit Crushing nog wel even door. Erwin Zijleman
De muziek van Julia Jacklin is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://juliajacklin.bandcamp.com/album/crushing.