Robert Ellis dook ooit op als countrymuzikant, maar schoof de laatste jaren al flink wat op in andere richtingen. Op Texas Piano Man kiest hij vol voor de piano en komt hij op de proppen met de tijdloze pianopop zoals die in de jaren 70 werd gemaakt door Elton John en talloze soortgenoten. Het is misschien even wennen, maar ik was direct overtuigd van de nieuwe weg die de Texaanse muzikant is ingeslagen. Texas Piano Man staat vol met popliedjes die je al jaren lijkt te kennen en het is het soort popliedjes dat momenteel veel te weinig wordt gemaakt. Niet iedereen lijkt enthousiast over deze plaat, maar voor mij voelt hij als een warm bad.
Het is een nieuwe plaat die wat gemengde reacties oproept en dat begrijp ik eerlijk gezegd wel. Texas Piano Man is, zeker op het eerste gehoor, redelijk ver verwijderd van de vorige platen van de Amerikaanse muzikant en zeker van zijn eerste platen.
Op Texas Piano Man schuift Robert Ellis op richting Harry Nilsson, Billy Joel, Randy Newman, Elton John en noem alle pianomannen maar op. Van recentere datum schuiven Ben Folds, Rufus Wainwright en Father John Misty aan en uit het verleden worden nog wat Beatlesque (en 1occ achtige) melodieën en wat koortjes die herinneren aan The Eagles aangedragen.
Het heeft weinig tot niets meer te maken met de country waarmee Robert Ellis ooit opdook en ook het gitaarwerk dat ooit zijn handelsmerk leek te worden is op Texas Piano Man vrijwel volledig verdwenen.
Ik kan me daarom voorstellen dat een deel van de fans van het eerste uur niet uit de voeten kan met de nieuwe plaat van Robert Ellis, maar ik vind Texas Piano Man direct vanaf mijn eerste beluistering heerlijk en eigenlijk wordt het alleen maar lekkerder. Nu ben ik dan ook een groot liefhebbers van pianomannen, heb ik een zwak voor vrijwel alle platen van bovengenoemde pioniers van het genre en koester ik vrijwel alles van Harry Nilsson en een heel groot deel van het oudere werk van Elton John.
Robert Ellis grossiert op Texas Piano Man in tijdloze popliedjes, maar heeft een voorkeur voor de muziek die in de jaren 70 werd gemaakt. De piano komt heerlijk uit de speakers, de songs zijn stuk voor stuk van het soort dat je na een keer horen niet meer gaat vergeten en de stem van de Texaanse muzikant blijkt zeer geschikt voor dit soort muziek.
Zeker wanneer Robert Ellis nog wat jazzy accenten toevoegt aan zijn muziek schuift hij moeiteloos op richting de zwoele verleiding van bijvoorbeeld Steely Dan, maar de meeste tracks sluiten het best aan op de songs van de grote singer-songwriters uit de jaren 70, die, net als Robert Ellis, een voorkeur hadden voor de piano.
Robert Ellis maakte me in het verleden niet altijd makkelijk, maar Texas Piano Man voelt van de eerste tot de laatste noot als een warm bad en klinkt onmiddellijk als een plaat die je al jaren lijkt te kennen. De criticus zal beweren dat het allemaal eerder is gedaan. Dat valt niet te ontkennen, maar hetzelfde kan gezegd worden over heel veel andere muziek.
Ik vind persoonlijk dat platen als Texas Piano Man tegenwoordig veel te weinig worden gemaakt en ben dan ook heel blij met de tijdloze popliedjes van Robert Ellis. Persoonlijk vind ik overigens dat de Amerikaanse muzikant deze ook op zijn vorige platen maakte, dus laten we de verschillen met zijn vorige platen ook niet uitvergroten. Het is een fraai oeuvre dat Robert Ellis aan het samenstellen is en deze laatste misstaat zeker niet. Erwin Zijleman
De muziek van Robert Ellis is ook verkrijgbaar via zijn bandcamp pagina: https://robertellismusic.bandcamp.com/album/texas-piano-man.