Lau ontdekte ik drie jaar geleden in een Schots jaarlijstje en wat heb ik genoten van de vorige plaat van de Schotse band, die op hetzelfde moment de archieven van de folk en het experiment verkent. De nieuwe plaat van de band is nog veel indrukwekkender. Dat is deels de verdienste van topproducer John Parish, maar de meeste eer gaat toch uit naar de Schotten, die niet alleen vermaken met mooie folksongs, maar je ook op het puntje van de stoel houden met experimentele klanken. Het lijkt een vreemde combinatie, maar beide werelden zijn op Midnight And Closedown perfect in balans en versterken elkaar op bijzondere wijze.
Zelf ken ik de muziek van Lau pas een jaar of drie. Aan het begin van 2016 haalde ik de vorige plaat van de band, The Bell That Never Rang, uit een fraai lijstje met de beste Schotse platen van 2015. Lau prijkte bovenaan dit lijstje en na beluistering van de plaat kon ik daar van alles bij voorstellen.
The Bell That Never Rang streelde het gehoor op even aangename als fascinerende wijze met muziek die bol stond van de invloeden uit de folk, maar ook op bijzondere wijze het experiment opzocht met repeterende akkoorden, stevige uithalen op de gitaar en de viool en subtiel ingezette elektronica.
Op een in 2017 verschenen verzamelaar was te horen dat Lau al veel langer bijzondere muziek maakt en nu is er dan eindelijk de opvolger van de in 2015 de terecht de hemel in geprezen plaat.
Lau reserveerde op haar vorige plaat 43 minuten voor 6 songs en stopt er dit keer 8 in 45 minuten. Toch klokken de meeste songs ook dit keer boven de 5 minuten. Het zijn minuten waarin weer van alles gebeurt, want Lau maakt gelukkig nog steeds geen alledaagse muziek.
Direct in de openingstrack hoor je dat Lau voortbouwt op het geluid van de zo succesvolle voorganger. Midnight And Closedown opent met een song die best een folksong mag worden genoemd, maar het is wel een folksong waarin Lau de grenzen van het genre opzoekt en overschrijdt. De instrumentatie schiet alle kanten op, lijkt hier en daar voorzichtig te ontsporen en zoekt het experiment met bijzondere akoestische klanken en hier prachtig tegenin sturende elektronica.
Het is bijzonder dat Lau violen die zo lijken weggelopen uit de Keltische folk contrasteert met vervormde en indringende klanken op een manier die hier en daar bijna beklemmend, maar ook volstrekt logisch klinkt. Het zorgt ervoor dat de Schotten aansluiten bij de folk die we kennen, maar er direct ook flink afstand van nemen, wat de muziek van Lau voorziet van onderhuidse spanning en een bijzondere lading.
Het is muziek die objectief beschouwd tegen de haren instrijkt, maar toch klinkt ook Midnight And Closedown geen moment onaangenaam. Sterker nog, de fraaie klanken op de plaat zijn keer op keer goed voor mooie beelden en voor een moment van ontspanning, waarbij de instrumentele tracks misschien nog wel indrukwekkender zijn dan de tracks met vocalen. Op hetzelfde moment houdt Lau je op het puntje van je stoel met alle unieke accenten die zijn toegevoegd aan de folksongs van de band uit Edinburgh.
Vergeleken met de vorige plaat klinkt Midnight And Closedown nog wat beter. Het is deels de verdienste van producer John Parish (P.J Harvey, Eels, Sparklehorse, Aldous Harding), die een nog fraaie balans heeft gevonden tussen mooi klinkende folksongs en een flinke dosis avontuur.
Net als de vorige keer was ik direct onder de indruk van de muziek van Lau, maar Midnight And Closedown is, nog meer dan zijn voorganger, een plaat die je moet ontdekken. Na een paar keer horen hoor ik nog steeds heel veel nieuws in de muziek van Lau en wordt de nieuwe plaat van de Schotten alleen maar mooier en indrukwekkender. Heel veel aandacht trekt de band in Nederland nog niet, maar dat moet echt heel snel gaan veranderen met deze prachtplaat. Erwin Zijleman