Een droomdebuut afleveren heeft absoluut een keerzijde. Andy Bell hikt nog steeds tegen het fenomenale debuut van zijn band Ride aan. Ride klimt de afgelopen jaren langzaam overeind, maar het eerste soloalbum van Andy Bell is veel beter. De Britse muzikant laat zijn hele muzikale leven voorbij komen en overgiet dit met een flinke wolk psychedelica. Soms duikt een Britpop song op, soms krijgen we een trippy jam voorgeschoteld, maar The View From Halfway Down is altijd interessant en het is bovendien een album dat nog een flinke tijd door kan groeien. Ik had er eerlijk gezegd niet meer op gerekend, maar dit is echt een prima album van Andy Bell.
Bij de naam Andy Bell moest ik in eerste instantie aan de zanger van Erasure denken, maar zijn naamgenoot kennen we als bassist van de laatste edities van Oasis, van Liam Gallagher’s Beady Eye en natuurlijk als voorman van de bands Hurricane #1 en vooral Ride, dat met haar debuut Nowhere uit 1990 ook direct haar meesterwerk afleverde.
Met Ride heeft Andy Bell de goede vorm van de eerste jaren nooit meer gevonden, al zit er de afgelopen jaren wel een stijgende lijn in. Die stijgende lijn trekt de Britse muzikant stevig door op zijn eerste soloalbum The View From Halfway Down, dat deze week is verschenen en dat de Brit grotendeels alleen maakte, hier en daar bijgestaan door Oasis maatje Gem Archer.
Op zijn eerste soloalbum komt alles dat Andy Bell heeft gedaan in zijn muzikale leven samen. Hier en daar klinken flarden van de shoegaze van Ride door, maar ook de Britpop van Oasis, Beady Eye en Hurricane #1 heeft zijn weg gevonden naar The View From Halfway Down. Andy Bell heeft dit alles overgoten met een flinke dosis psychedelica, die uitstekend past bij zijn muziek en die als een warme deken over alle invloeden heen ligt.
De Britse muzikant heeft ruim veertig minuten uitgetrokken voor zijn solodebuut en levert acht prima songs af. Het zijn in de meeste gevallen wat langere tracks, waarin alle ruimte is voor psychedelische klankentapijten. The View From Halfway Down waaiert hier en daar breed uit, maar Andy Bell doet het dit keer zonder de gitaarmuren van Ride.
De Britse muzikant komt op de proppen met een aantal melodieuze en toegankelijke songs. Dat toegankelijke zit hem voor een belangrijk deel in de instrumentatie, want het album bevat niet heel veel songs met een kop en een staart. Waar Andy Bell met Ride de trommelvliezen schuurde, is The View From Halfway Down voorzien van een mooi geluid waarin gitaren en elektronica allebei een belangrijke rol spelen.
In de lange tracks verliest de Britse muzikant de popsong vaak volledig uit het oog, maar ook de wat meer trippy passages bevallen me uitstekend. The View From Halfway Down klinkt in de basis vaak loom en dromerig met atmosferische synths of soms zelfs fraaie folky gitaarlijnen, maar er komt in iedere track ook veel moois aan de oppervlakte.
Op The View From Halfway Down draait het vooral om klankentapijten, al geven vocalen de songs op het album nog wel enige structuur en heb je geen moment het idee dat je naar eindeloos geëxperimenteer aan het luisteren bent. Zeker wanneer psychedelica de overhand neemt, heeft de muziek van Andy Bell een bijna hypnotiserende uitwerking, maar de Britse muzikant kan verrassend makkelijk schakelen tussen trippy soundscapes en aangename popsongs.
Bij Ride kwam het sinds dat geweldige debuut nooit meer echt uit de verf, maar op The View From Halfway Down verkeert Andy Bell in grootse vorm. Zeker bij eerste beluisteringen klonk het bijzonder lekker op de achtergrond, maar het eerste soloalbum van Andy Bell wordt pas echt goed wanneer je het album volledige aandacht geeft en alle fraaie details op het album kunt ontrafelen. Ik had eerlijk gezegd de hoop dat Andy Bell met iets van het niveau van Nowhere van Ride op de proppen zou komen al lang opgegeven, maar zijn eerste soloalbum is uitstekend. Erwin Zijleman
De muziek van Andy Bell is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://andybell.bandcamp.com/album/the-view-from-halfway-down.