Ik heb een enorm zwak voor de Schotse band Travis. De band leverde 21 jaar geleden met The Man Who haar beste album af, maar de rest doet er nauwelijks voor onder. Ook 10 Songs is weer prima. Soms een beetje country, soms een beetje Britpop, soms wat Beatlesque, maar het is altijd onmiskenbaar Travis. Het geluid is warm en smaakvol, de songs zijn melodieus en aansprekend, de zang is uitstekend en iedere keer hoor je weer een popliedje dat je ondanks de melancholie een goed gevoel geeft. Travis wordt nooit gerekend tot de grootste bands, maar de Schotten hebben inmiddels een geweldig oeuvre op hun naam staan en ook 10 Songs is weer van grote klasse. Een prestatie van formaat.
Bij een nieuw album van de Schotse band Travis weet je twee dingen. Aan de ene kant is het vrijwel zeker dat de band het niveau van haar tweede album The Man Who uit 1999 niet gaat halen, maar aan de andere kant weet je ook vrijwel zeker dat je een prima album in handen hebt.
Travis bestaat dit jaar precies 30 jaar en staat sinds haar debuut Good Feeling uit 1997 garant voor kwaliteit. Twee jaar na het debuut was er de uitschieter The Man Who, die ik inmiddels best onder de klassiekers uit de jaren 90 durf te scharen, maar ook na dit geweldige album bleef de band uit Glasgow uitstekende albums uitbrengen.
Die albums zijn de afgelopen jaren net wat beter dan in de jaren direct na The Man Who en ik had daarom alle reden om met hoge verwachtingen uit te kijken naar het nieuwe album van de band. Dat album verscheen deze week en heeft de titel 10 Songs meegekregen. 10 Songs is alweer het negende album van Travis en bevat, zoals de titel al doet vermoeden, tien tracks.
Iedereen die het oeuvre van de band kent, weet dat Travis garant staat voor aangenaam klinkende popliedjes, die over het algemeen niet al te veel buiten de lijntjes kleuren. Ook 10 Songs doet dat niet, maar daar hoor je mij niet over klagen. Ook het negende album van Travis is immers weer een album dat je direct bij eerste beluistering in de armen sluit.
10 Songs opent met een typische Travis song. Een mooie melodie, een stemmige instrumentatie met warme gitaarlijnen en een heldere piano en de al even warme stem van voorman Fran Healy, die deels uit dezelfde vijver vist als Coldplay’s Chris Martin, maar de betere zanger is. Ook in muzikaal opzicht herinnert Travis aan de eerste jaren van Coldplay, maar waar de Britse band heeft gekozen voor het grote geld, is Travis oorstrelende popliedjes blijven maken.
Openingstrack Waving At The Window had op The Man Who kunnen staan, maar Travis verlegt op 10 Songs ook wel degelijk de grenzen. In het zwoele The Only Thing krijgt Fran Healy hulp van niemand minder dan Susannah Hoffs, die nog net zo verleidelijk klinkt als in haar jonge jaren. Het is een zwoel uitstapje dat wordt gevolgd door het wat rauwere en psychedelisch aandoende Valentine, dat vooral Beatlesque klinkt.
Travis flirt op 10 Songs nadrukkelijk met de rijke historie van de Britpop, maar het heeft ook altijd een zwak gehad voor Amerikaanse rootsmuziek, zoals in Butterflies, dat de archieven van de Britse popmuziek verruilt voor Amerikaanse countryrock. En zo doet Travis op 10 Songs iedere keer iets anders, maar klinkt het altijd bijzonder aangenaam, maar ook altijd als Travis.
Ook 10 Songs is weer niet van het niveau van The Man Who, maar het scheelt wat mij betreft niet zo gek veel. Travis streelt op 10 Songs bijna veertig minuten oor en laat je, ondanks de flinke vleug melancholie op het album, geloven in een mooie toekomst.
Ook dit keer vermaakt Travis niet alleen met prima songs, maar dwingt het bij mij ook respect af, want hoeveel bands zijn er die keer op keer een album van het niveau van 10 Songs maken? Niet veel wat mij betreft. 10 Songs verrijkt het oeuvre van de Schotse band met 10 uitstekende songs. Alles even melodieus, alles even mooi gearrangeerd en alles even mooi gezongen. Ik ben er weer heel blij mee. Erwin Zijleman
