Een boek van 250 bladzijden over één enkele song? Dat kan nooit wat zijn toch? Laat je verrassen door dit bijzondere boek van Dave Thompson en je weet beter. Ik heb nooit geweten dat er zoveel vooraf ging aan Donna Summer's I Feel Love en dat de song zoveel muzikanten heeft geïnspireerd. Geweldig boek dat je in één keer uit leest en dat op knappe wijze de invloed van een bijzondere song duidt.
Ik dacht eigenlijk een biografie van Donna Summer in handen te hebben, maar I Feel Love: Donna Summer, Giorgio Moroder, And How They Reinvented Music van de Britse muziekjournalist Dave Thompson gaat feitelijk maar over één song: I Feel Love.
Ik dacht eigenlijk een biografie van Donna Summer in handen te hebben, maar I Feel Love: Donna Summer, Giorgio Moroder, And How They Reinvented Music van de Britse muziekjournalist Dave Thompson gaat feitelijk maar over één song: I Feel Love.
Dave Thompson neemt wel een lange aanloop om bij I Feel Love uit te komen en vergeet ook de nasleep niet. Het lijkt wat overdreven om ruim 250 pagina’s te besteden aan één song, maar I Feel Love leest als een trein en boeit van de eerste tot de laatste pagina.
In de eerste hoofdstukken beschrijft Dave Thompson een aantal ontwikkelingen in de popmuziek. De intrede van seks in de popmuziek met onder andere Je T'aime,...Moi Non Plus van Jane Birkin en Serge Gainsbourg, de opkomst van de discomuziek in de Verenigde Staten, het eerste gebruik van op dat moment monsterlijk grote synthesizers en de opkomst van de elektronische muziek in met name West-Duitsland.
Het zijn ontwikkelingen die uiteindelijk allemaal samen komen in I Feel Love, maar voor het zover is wordt beschreven hoe de Italiaanse producer en muzikant Giorgio Moroder halverwege de jaren 70 kennis maakt met de Amerikaanse zangeres Donna Summer, die net als Giorgio Moroder vanuit Duitsland opereert.
De samenwerking van de twee levert met de single The Hostage een eerste succesje op, waarbij het Nederlandse tv-programma Van Oekel’s Discohoek overigens een cruciale rol speelt (check de bizarre beelden op: https://www.youtube.com/watch?v=z1Abfmg3k7g).
Donna Summer beweegt zich vervolgens richting disco en laat de seks toe in haar muziek in het broeierige Love To Love You Baby, dat discotheek voor discotheek verovert, zeker wanneer de track tot een hele plaatkant wordt opgerekt. Het is een voorstudie op I Feel Love dat de elektronica van Giorgio Moroder toevoegt.
Het is elektronica die zich stevig heeft laten inspireren door de elektronische muziek die op dat moment wordt gemaakt in West Duitsland, onder andere door Kraftwerk, maar I Feel Love sluit ook aan bij de discomuziek van dat moment. De zwoele zang van Donna Summer doet de rest.
Met de middelen van nu is het in elkaar zetten van een song als I Feel Love een fluitje van een cent, maar met de nog redelijk primitieve synthesizers en sequencers van dat moment was het monnikenwerk. Luister goed en je hoort dat het ook niet allemaal klopt, maar dat droeg alleen maar bij aan de bezwering van I Feel Love.
Dave Thompson beschrijft niet alleen prachtig hoe een aantal ontwikkelingen in de popmuziek uit de vroege jaren 70 samenkomen in I Feel Love, maar schetst ook steeds een treffend tijdsbeeld en staat bovendien uitgebreid stil bij de invloed van I Feel Love op de verdere ontwikkeling van de elektronische popmuziek, die nog wat verder werd versterkt door de komst van de 12-inch single en de remix.
De Britse muziekjournalist sprak met nogal wat muzikanten van naam en faam en iedereen van Robert Fripp tot Marc Almond en van Brian Eno tot Daft Punk is lyrisch over I Feel Love en vrijwel iedereen die aan het woord komt kan de enorme invloed van de song uitstekend duiden. Het wordt ondersteund door flinke aantallen andere voorbeelden, die tot in het heden strekken.
Het gaat misschien wat ver om een heel boek vol te schrijven over één enkele song, maar ik heb I Feel Love in één ruk uitgelezen en heb er zeker wat van geleerd. Het zorgt er bovendien voor dat ik met nog wat andere oren luister naar dit geniale nummer, dat ik overigens als tiener en in de hoogtijdagen van de punk maar matig kon waarderen. Inmiddels weet ik beter. Erwin Zijleman