De Britse band Curse Of Lono dook al twee keer op in mijn jaarlijstje en de kans is groot dat de band dit over een week of drie nog een keer flikt. Ook met People In Cars heeft de band rond Felix Bechtolsheimer immers weer een album gemaakt dat de herfst- en winterdagen en vooral avonden prachtig inkleurt, maar dat het bijzondere geluid van de band ook nog wat verder perfectioneert. Het tempo ligt dit keer vooral laag, de klanken zijn warm en broeierig, maar ondertussen gebeurt er van alles in de muziek van Curse Of Lono, dat zich heeft laten beïnvloeden door uiteenlopende genres. Ik had de band al heel erg hoog zitten, maar ook People In Cars heeft me weer zeer aangenaam verrast.
De Britse band Curse Of Lono leverde in 2017 en 2018 voor mij twee onbetwiste jaarlijstjesalbums af met Severed en As I Fell. De muziek van de band rond de Duitse muzikant Felix Bechtolsheimer kreeg vooral het stempel alt-country opgedrukt, maar hiermee deed je Severed en As I Fell toch wat te kort. De muziek van Curse Of Lono verwerkte immers meerdere invloeden uit heden en verleden in songs die bijzonder lekker in het gehoor lagen, maar die ook knap in elkaar staken en een eigenzinnig geluid lieten horen.
In 2019 moesten we het doen met het tussendoortje 4am And Counting, waarop een aantal songs van de eerste twee albums vrijwel live terugkeerden in een wat meer ingetogen jasje. Het was misschien maar een tussendoortje, maar het was er een die in kwalitatief opzicht nauwelijks onder deed voor de eerste twee albums van de band en deed uitzien naar veel meer.
Deze week verscheen, voor mij vrijwel uit het niets, een nieuw album van Curse Of Lono, People In Cars. Het is direct vanaf de eerste noten een feest van herkenning. People In Cars opent loom en wat broeierig met een track die zich relatief langzaam voortsleept. Het doet in heel in de verte wel wat denken aan het betere werk (en dus vroegere) werk van Dire Straits, maar het zou ook zomaar een track van The War On Drugs kunnen zijn, terwijl de sfeer verderop op het album hier en daar herinnert aan Lloyd Cole of zelfs Leonard Cohen, met wie Felix Bechtolsheimer een voorliefde voor poëtische teksten deelt.
Net als op haar vorige albums maakt Curse Of Lono beeldende en atmosferisch klinkende muziek met hier en daar wat invloeden uit de alt-country, maar ook People In Cars is geen moment een doorsnee alt-country album. De Britse band laat zich immers niet alleen beïnvloeden door Amerikaanse rootsmuziek uit heden en verleden, maar vindt haar inspiratie ook in een aantal decennia rockmuziek en psychedelica. Het klinkt net als op de vorige albums van de band wat loom of zelfs laid-back, maar er zit ook altijd vaart in de muziek van Curse Of Lono.
People In Cars is dankzij het inmiddels, in ieder geval voor mij, uit duizenden herkenbare geluid een logisch vervolg op de vorige albums van de band. De muziek van de band was oorspronkelijk donker door het verleden van Felix Bechtolsheimer, waarin hij te maken had met ernstige verslavingen, maar ook dit keer waren er gebeurtenissen die People In Cars hebben voorzien van flink wat melancholie en over het algemeen donkere tinten.
De Duitse muzikant kreeg te maken met een aantal sterfgevallen in zijn directe omgeving en verder was er natuurlijk de coronapandemie, die er voor zorgde dat de inkomstenbronnen van de band volledig droog vielen. Het heeft allemaal een plek gekregen op People In Cars, dat dankzij de aangename vibe en de warme klanken, echter zeker geen deprimerend album is geworden.
Curse Of Lono maakt ruim vijftig minuten lang indruk met vooral ingetogen maar ook zeer subtiele en smaakvolle klanken, waarin de stem van Felix Bechtolsheimer goed tot zijn recht komt, maar gelukkig kan de muziek van de band nog steeds zo nu en dan ontsporen of buiten de lijntjes kleuren, waardoor ook People In Cars nog een tijd groeit.
Ik noemde het album hierboven al een feest van herkenning en een logisch vervolg op de vorige albums, maar People In Cars is zeker niet meer van hetzelfde. Curse Of Lono heeft alle invloeden in haar muziek nog wat fraaier aan elkaar gesmeed in een uniek eigen geluid en heeft ook dit keer veel moois en avontuurlijks verstopt in de fraaie klanken, die steeds weer opvallen door fraaie arrangementen van onder andere strijkers en de pedal steel.
Wanneer Tess Parks ook nog eens aanschuift voor een fraai duet weet ik zeker dat Curse Of Lono er wederom in is geslaagd om een jaarlijstjesalbum af te leveren en misschien zelfs wel haar beste album tot dusver. Dat is een ongelooflijk knappe prestatie. Nu nog even afwachten hoe hoog dit prachtalbum gaat eindigen. Hoog verwacht ik. Erwin Zijleman
