Paul Bond timmert al aardig wat jaren aan de weg als lid van de band Dandelion en als sessiemuzikant, maar met Sunset Blues zet hij zijn eerste stappen als solomuzikant. Het is helaas slechts een minialbum, want Sunset Blues had van mij minstens twee keer zo lang mogen duren. Paul Bond herinnert met zijn muziek vol invloeden uit de folk, country en singer-songwriter muziek meerde malen aan de jaren 70, maar Sunset Blues klinkt ook fris. In muzikaal opzicht steekt het allemaal knap in elkaar en ook in vocaal opzicht maakt de Nederlandse muzikant makkelijk indruk. Sunset Blues is al met al een minialbum dat overloopt van de belofte.
Ik beperk me op de krenten uit de pop normaal gesproken tot volwaardige albums, want daarvan heb ik er week na week al veel meer dan ik kan bespreken. Af en toe maak ik echter een uitzondering voor EP’s of minialbums, zeker nu het aantal nieuwe releases wat af begint te nemen.
Sunset Blues van de Nederlandse muzikant Paul Bond wordt hier en daar een album genoemd, maar met zeven, vaak wat korte, songs en nog geen twintig minuten muziek is het wat mij betreft een minialbum. Het is wel een mooi en bijzonder mini-album, dat in die kleine twintig minuten geen steken laat vallen.
Paul Bond duikt geregeld op als sessiemuzikant, maar ik ken hem ook nog van de band Dandelion, die in 2016 en 2019 prima albums afleverde. Zeker op het album Everest uit 2016 maakte Dandelion bescheiden indruk met muziek die nogal eens herinnerde aan de muziek die in de jaren 70 werd gemaakt, met hier en daar wat echo’s naar de muziek van Crosby, Stills, Nash & Young.
Ook op Sunset Blues maakt Paul Bond geen geheim van zijn voorliefde voor muziek uit de jaren 70. Sunset Blues heeft niet alleen een cover die direct herinnert aan de jaren 70, maar ook in muzikaal opzicht zijn invloeden uit dit decennium nooit ver weg. Paul Bond heeft de songs op zijn albums voorzien van een Amerikaans aandoend geluid, dat je vooral mee terugneemt naar Los Angeles en de heuvels rond Los Angeles, waarin de jaren 60 en 70 veel mooie muziek werd gemaakt.
De Nederlandse muzikant kiest op zijn minialbum voor een basis van akoestische gitaar (en eenmaal voor een piano intermezzo) en een ritmesectie, maar in alle songs op het album worden fraaie versiersels toegevoegd, met name van orgels en keyboards, maar ook van blazers of de mondharmonica. Het steekt allemaal knap in elkaar, maar wat klinkt het ook allemaal onweerstaanbaar lekker.
Sunset Blues verschijnt in de herfst, maar ik kan me voorstellen dat de songs van Paul Bond het nog net wat beter doen in de lentezon of op een mooie zomeravond. In muzikaal opzicht is Sunset Blues een tijdloos minialbum vol echo’s uit de jaren 70, maar ook in vocaal opzicht maakt de Nederlandse muzikant makkelijk indruk.
Paul Bond beschikt over een warm en aangenaam stemgeluid, dat perfect past bij de muziek die hij maakt. Het is een stem die zich uitermate soepel beweegt door het gevarieerde muzikale landschap op Sunset Blue en die bij herhaalde beluistering alleen maar aangenamer klinkt en flink bijdraagt aan aangename sfeer die het album oproept.
De zang op Sunset Blues roept associaties op met flink wat zeer getalenteerde singer-songwriters uit het verleden, maar ik zou dit minialbum zeker niet in het hokje retro duren. De mix van folk, country en singer-songwriter muziek van weleer klinkt weliswaar zeer authentiek, maar misstaat ook zeker niet tussen de singer-songwriter albums uit het heden.
Paul Bond schrijft ook nog eens aanstekelijke songs en voorziet deze van diepgravende en vaak literaire teksten, die onder andere reflecteren op het vaderschap. Sunset Blues maakt zeven songs en bijna twintig minuten lang flink wat indruk met songs waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden, waardoor dit minialbum niet alleen garant staat voor twintig minuten aangename muziek, maar boven alles smaakt naar veel en veel meer. Erwin Zijleman
Sunset Blues van Paul Bond is verkrijgbaar via de Mania webshop: