Lange tijd leek het er op dat de Noorse band Madrugada zou blijven steken bij vijf albums, maar deze week verscheen album nummer zes. Madrugada moet het uiteraard doen zonder de in 2007 overleden Robert Burås en sinds de meesterwerken van de band zijn inmiddels twintig lange jaren verstreken. Logisch dus dat Chimes At Midnight anders klinkt dan de eerste albums van de band, maar het album valt zeker niet tegen. Het klinkt allemaal wat minder intens en urgent dan in het verleden en ook een stuk grootser en toegankelijker, maar er zijn voldoende flarden Madrugada uit het verleden en Sivert Høyem blijft een groot zanger. Een geslaagde comeback wat mij betreft.
Bij de naam Madrugada denk ik in eerste instantie aan prachtige albums als Industrial Silence uit 1999, The Nightly Disease uit 2001 en The Deep End uit 2005. Ik denk minstens even vaak aan de zeer memorabele concerten uit dezelfde periode. Met Grit maakte de Noorse band in 2002 een wat minder album en het oeuvre van Madrugada werd in 2008 compleet gemaakt met een titelloos album.
Dat laatste album leek lange tijd de zwanenzang van de Noorse band, die met dit album de in 2007 plotseling overleden gitarist Robert Burås eerde. Zanger Sivert Høyem begon vervolgens aan een solocarrière, die uitstekend begon, maar me uiteindelijk steeds minder kon boeien, ondanks de fantastische stem van de Noorse muzikant.
Madrugada kwam in 2018 weer bij elkaar voor een serie concerten en levert nu het niet meer verwachte zesde album af. Een terugkeer na meer dan tien jaar afwezigheid is altijd al lastig, maar terugkeren zonder een muzikant die flinke invloed had op het geluid van de band is nog veel lastiger. Madrugada zonder Robert Burås is een beetje als de Rolling Stones zonder Keith Richards, maar dat is nog geen reden om Madrugada 2.0 op voorhand af te wijzen.
Ik heb me direct bij eerste beluistering voorgenomen om het deze week verschenen Chimes At Midnight niet onmiddellijk te vergelijken met de hierboven genoemde albums van de Noorse band en dat helpt. Chimes At Midnight is immers een prima album, maar een flink ander album dan het genoemde drietal uit het inmiddels verre verleden.
Op haar nieuwe album klinkt Madrugada wat minder donker en vooral wat minder intens dan in het verleden. De muzikanten zijn allemaal twintig jaar ouder en dat gaat wat ten koste van de ruwe energie in de muziek van de band. Is dat erg? Nee, wat mij betreft niet. Ik hoor bij de laatste albums van Nick Cave ook niemand klagen dat het een stuk minder rauw klinkt dan op de albums die hij maakte met The Birthday Party maakte en zo is het ook een beetje bij Madrugada.
Chimes At Midnight bevat nog flink wat flarden van het oude Madrugada geluid, maar het klinkt allemaal ook wat braver en gezapiger, al vind ik zelf de woorden toegankelijker en sfeervoller persoonlijk meer op zijn plaats. Hier en daar vind ik het allemaal net wat te gepolijst, maar ik hoor ook altijd wel wat moois.
Sivert Høyem is en blijft een groot zanger en ook op Chimes At Midnight is hij weer meerdere keren goed voor kippenvel. Ook in muzikaal opzicht valt er veel te genieten op het nieuwe album van Madrugada. De ruwe randjes ontbreken wat, zeker als het geluid van de band wat te zwaar georkestreerd is, maar er kan ook altijd zomaar een gitaarsolo doorheen scheuren en zelfs als het glazuur bijna van je tanden springt is er bijna altijd die majestueuze stem van Sivert Høyem, die dwars door de ziel snijdt.
Chimes At Midnight is zeker niet zo goed als de meesterwerken die de band in haar jonge jaren afleverde, maar is veel beter dan je had kunnen verwachten van een band die in 2007 door het noodlot werd getroffen en de afgelopen veertien jaar geen albums meer uitbracht. Chimes At Midnight bevat bijna een uur muziek en dat is net wat teveel, maar wanneer je de wat mindere tracks even vergeet, blijft er een prima album van 45 minuten over. Ik moet zeggen dat ik er heel blij mee ben. Erwin Zijleman
Chimes At Midnight van Madrugada is verkrijgbaar via de Mania webshop: