Je zou verwachten dat de gelijkheid tussen man en vrouw zo langzamerhand ook is doorgedrongen tot de countrymuziek uit Nashville, maar dat blijkt tegen te vallen. De radiostations die zijn gericht op country kiezen nog altijd maar mondjesmaat voor vrouwelijke muzikanten. Het was vijfentwintig jaar geleden nog een stuk slechter, maar dankzij flink wat strijdlustige vrouwelijke muzikanten begint zelfs het aartsconservatieve Nashville beetje bij beetje te veranderen. Marissa R. Moss beschrijft het in haar boek Her Country prachtig door de ogen van Kacey Musgraves, Maren Morris en Mickey Guyton, die er in zijn geslaagd om uit te groeien tot eigenzinnige sterren, ondanks de cultuur in Nashville.
Als groot liefhebber van vrouwelijke singer-songwriters in uiteenlopende genres, had ik eerlijk gezegd niet door hoe slecht het de afgelopen twintig jaar gesteld was met de positie van vrouwelijke muzikanten binnen de countrymuziek. Marissa R. Moss heeft er een boek over geschreven en het is een boek dat ik met veel interesse en plezier heb gelezen.
Her Country bekijkt de positie van vrouwen binnen de countrymuziek vanuit de ogen van drie smaakmakers in het genre: Kacey Musgraves, Maren Morris en Mickey Guyton. Het zijn drie muzikanten die geen blad voor de mond nemen en die zich stelselmatig hebben verzet tegen het strakke keurslijf van de Nashville country.
Kacey Musgraves, Maren Morris en Mickey Guyton schoppen tegen heilige huisjes, steunen de LHBTIQ+ gemeenschap, leggen zich niet neer bij de conservatieve Amerikaanse politiek en stellen rassenongelijkheid binnen de countrymuziek genadeloos aan de kaak. Ze zijn desondanks zeer succesvol.
Ik had zelf het idee dat het zo langzamerhand wel goed zat met de gelijkheid tussen man en vrouw binnen de countrymuziek, maar dat valt vies tegen. Op de countrystations in de Verenigde Staten is het aandeel van vrouwelijke muzikanten nog altijd slechts 16% en nog steeds worden vrouwelijke muzikanten die niet passen binnen de kaders van de Nashville country stelselmatig tegengewerkt.
Marissa R. Moss beschrijft in haar boek prachtig hoe vrouwelijke countrymuzikanten zich zo’n vijfentwintig jaar geleden ontworstelden aan het Nashville keurslijf. Met name Shania Twain en The (Dixie) Chicks sloegen in muzikaal opzicht nieuwe wegen in en vooral The (Dixie) Chicks namen geen blad voor de mond.
Het kwam ze duur te staan toen ze het in 2003 opnamen tegen de oorlogsplannen van hun Texaanse staatgenoot en president George W. Bush. Mannelijke countrymuzikanten die kritiek uitten op de Irak oorlog kwamen er mee weg, maar The (Dixie) Chicks werden verketterd, geboycot en kregen zelfs te maken met openbare verbrandingen van hun cd’s. Ook Shania Twain en iets later Taylor Swift hielden zich niet staande in de vijandige Nashville scene en kozen voor de pop.
Marissa R. Moss beschrijft het prachtig in haar boek en beschrijft op hetzelfde moment hoe Kacey Musgraves, Maren Morris en Mickey Guyton al vanaf jonge leeftijd vochten voor hun eigen weg in de countrymuziek. Het geeft een mooi inkijkje in de jonge jaren van muzikanten die inmiddels zijn uitgegroeid tot sterren.
Natuurlijk was er de afgelopen twintig jaar veel meer dan de genoemde vrouwelijke muzikanten en Marissa R. Moss probeert er zoveel mogelijk te noemen, wat zeker in de laatste hoofdstukken wel wat ten koste gaat van het verhaal, maar wat mogelijk nog wel een aantal aardige luistertips oplevert.
Zeker in het begin van het boek maakt Marissa R. Moss op krachtige wijze haar punt en voorziet ze de lezer van veel nieuwe inzichten. Het levert een goed geschreven boek op dat met name bij liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters binnen de countrymuziek in de smaak zal vallen, al zouden ook countryliefhebbers met een focus op mannelijke muzikanten dit boek eens moeten lezen. Erwin Zijleman