Ik was in 1987 niet zo onder de indruk van Tango In The Night van Fleetwood Mac, maar na de fraaie reissue uit 2017 ben ik het album anders gaan zien en horen en ben ik steeds meer onder de indruk geraakt van het album. Op Tango In The Night neemt Lindsey Buckingham de regie en sleept hij het succesvolle jaren 70 geluid van de band op knappe wijze de jaren 80 in. Lindsey Buckingham heeft het geluid van de band op Tango In The Night grondig gemoderniseerd, maar het klinkt nog altijd onmiskenbaar als Fleetwood Mac. De band leverde met Fleetwood Mac, Rumours en Tusk drie onbetwiste klassiekers af, maar Tango In The Night uit 1987 is er wat mij betreft ook een.
Fleetwood Mac heeft tussen 1968 en 2003 een fraai en buitengewoon fascinerend oeuvre opgebouwd. Het is een oeuvre dat in twee delen uiteenvalt, want de albums van de Britse bluesband (1967-1974) en de albums van de Brits-Amerikaanse popband (1975-heden) zijn niet met elkaar te vergelijken. De bluesband Fleetwood Mac kwam volgens de critici tot een ruime handvol vijfsterrenalbums, terwijl de popband Fleetwood Mac volgens dezelfde critici blijft steken op drie klassiekers.
Fleetwood Mac uit 1975, Rumours uit 1977 en Tusk uit 1979 zijn inderdaad drie geweldige albums, die decennia later nog niets van hun kracht hebben verloren, maar aan dit drietal voeg ik persoonlijk het in 1987 verschenen Tango In The Night toe. Daar dacht ik in 1987 overigens nog heel anders over, want toen de band in dat jaar eindelijk de opvolger van het in 1982 verschenen Mirage uitbracht, vond ik Tango In The Night, net als Mirage, een album met een paar aardige tracks, maar ook echt niet veel meer dan dat. Ik leerde Tango In The Night eigenlijk pas waarderen in 2017 toen de 40th Anniversary Edition van het album verscheen en sindsdien is de liefde voor het laatste echt goede album van de roemruchte band alleen maar gegroeid.
Tango In The Night is gemaakt met de bezetting die in de tweede helft van de jaren 70 met zoveel succes aan de weg timmerde en het is een album waarop Lindsey Buckingham, die in eerste instantie werkte aan een soloalbum, maar uiteindelijk besloot om er een bandalbum van te maken, de touwtjes stevig in handen heeft. Hij zou de band na het album (tijdelijk) verlaten, maar op Tango In The Night is hij bepalend als songwriter, zanger, gitarist en producer.
De Amerikaanse muzikant zou in zijn huisstudio zo’n anderhalf jaar sleutelen aan het album en hierbij gebruik maken van de opnametechnieken en apparatuur die sinds de tweede helft van de jaren 70 een reuzensprong hadden gemaakt. Lindsey Buckingham slaagt er op Tango In The Night in om het zo succesvolle en in artistiek opzicht zeer geslaagde jaren 70 geluid van Fleetwood Mac de jaren 80 in te trekken. Dat hoor je vooral in de nadrukkelijke aanwezigheid van synthesizers op het album, maar ook de productie van het album en het geweldige gitaarwerk verschillen flink van die van de albums uit de jaren 70.
Tango In The Night leverde met Big Love, Everywhere, Seven Wonders en Little Lies een fraaie serie hitsingles op, maar het album is, net als de albums uit de jaren 70, veel meer dan een serie singles. Het is een album dat eigenlijk geen zwakke momenten kent, al vind ik de singles wel de sterkste tracks.
Op Tango In The Night springen de bijdragen van Lindsey Buckingham en Christine McVie het meest in het oor. Stevie Nicks kon slechts in beperkte mate meewerken aan het album vanwege haar worsteling met een cocaïneverslaving, maar gelukkig is haar zo karakteristieke stem wel te horen.
Ik was in 1987 zoals gezegd maar matig te spreken over de songs op Tango In The Night, maar zeker bij beluistering met de koptelefoon (die in 1987 ook nog lang niet zo goed waren als nu) hoor je goed hoe knap het allemaal in elkaar steekt, hoe mooi het geluid op het album is en hoe goed de songs zijn.
Fleetwood Mac zou na Tango In The Night nog drie studioalbums maken. Behind The Mask (1990) en Time (1995) werden gemaakt zonder Lindsey Buckingham (de laatste ook zonder Stevie Nicks) en zijn de zwakke broeders in het oeuvre van de popband Fleetwood Max. De wel weer met Lindsey Buckingham en Stevie Nicks gemaakte zwanenzang Say You Will (2003) was een stuk beter, maar het hoge niveau van Tango In The Night en de drie albums uit de jaren 70 werd niet meer gehaald. Erwin Zijleman
Tango In The Night van Fleetwood Mac is verkrijgbaar via de Mania webshop: