Ik had nog nooit van Stolen Jars gehoord, maar nadat een aantal Amerikaanse muziekwebsites het album, overigens al het vierde album van de band, tipten was ik onmiddellijk verkocht. In eerste instantie door de fraaie combinatie van de stemmen van Cody Fitzgerald en Sarah Coffey, maar vervolgens ook door de knappe muziek op het album en vooral ook de songs van Stolen Jars. Het zijn songs die bijzonder lekker in het gehoor liggen en af en toe akelig dicht bij de perfecte popsong in de buurt komen, maar de songs van de band uit Brooklyn zitten ook vol aangename verrassingen en het zijn ook nog eens songs die alleen maar leuker worden. Absoluut een aanwinst deze band.
I Won’t Let Me Down van Stolen Jars werd me de afgelopen week aangeraden door de Amerikaanse website Paste Magazine en dat is een tipgever die ik hoog heb zitten. Het is overigens al het vierde album van de band uit Brooklyn, New York, maar ik was Stolen Jars nog niet eerder tegengekomen. Stolen Jars was oorspronkelijk een soloproject van de Amerikaanse singer-songwriter en multi-instrumentalist Cody Fitzgerald, maar de band is opgebloeid sinds hij samenwerkt met singer-songwriter Sarah Coffey, gitarist en songwriter Elias Spector-Zabusky, drummer Isaiah Hazzard en toetsenist Grant Meyer.
I Won’t Let Me Down is een relatief kort album met nog geen dertig minuten muziek, maar in die kleine 30 minuten maakt Stolen Jars op mij voldoende indruk om de band te blijven volgen. De band uit Brooklyn maakt muziek die omschreven kan worden als een mix van indiepop en indierock en het is een mix die af en toe refereert naar de jaren 90, maar die over het algemeen genomen met beide benen in het heden staat.
Ik ken de albums waarop Cody Fitzgerald meer in zijn uppie deed niet, maar I Won’t Let Me Down laat continu horen dat het een goed idee was om zich met meer muzikanten te omringen. De stem van Cody Fitzgerald is prima, maar het is een stem die wordt opgetild wanneer hij samen zingt met Sarah Coffey, die de songs van Stolen Jars niet alleen voorziet van een vleugje pop, maar ook van zoete verleiding.
In de meest poppy songs klinkt Stolen Jars als een eigentijdse versie van Fleetwood Mac, maar de band kan ook meer de kant van de indierock op en roept bij mij, vooral door de zang, ook af en toe herinneringen op aan de muziek van Prefab Sprout, wat een enorm compliment is. De zang op het album is prima en springt nadrukkelijk in het oor, maar ook de bijdragen van gitarist Elias Spector-Zabusky, die ook nog eens bijdroeg aan de productie van I Won’t Let Me Down, mogen er zijn.
Het gitaarwerk wordt vaak gecombineerd met elektronica, wat een mooi vol geluid oplevert. Het is een geluid dat verder wordt verrijkt door inventieve drumpartijen, die ook laten horen dat Stolen Jars dieper graaft dan de meeste andere bands in het genre. Je hoort goed dat de band inmiddels drie songwriters in de gelederen heeft, want de kwaliteit van de songs op I Won’t Let Me Down is uitstekend. Het wordt nog leuker als Greta Kline, bekend als Frankie Cosmos, een bijdrage levert, maar ook zonder deze bijdrage zou Stolen Jars er wel gekomen zijn.
Ik smelt vooral wanneer Sarah Coffey de belangrijkste zangpartijen voor haar rekening neemt, al zorgt de duozang waarschijnlijk voor het meeste onderscheidend vermogen. Het klinkt allemaal heerlijk toegankelijk en melodieus, maar Stolen Jars doet ook continu dingen die je niet had verwacht, waardoor het album spannend blijft. Ik vond I Won’t Let Me Down bij eerste beluistering vooral een aardig album, maar de songs van Stolen Jars zitten vol groeipotentie.
Inmiddels begrijp ik dan ook volledig waarom de alternatieve Amerikaanse muziekwebsites zo lovend zijn over het nieuwe album van Stolen Jars. Het is jammer dat de band uit Brooklyn er nog niet een paar songs aan vast heeft geplakt, want het album is echt aan de korte kant, maar het is wel negen songs raak. Leuke band! Erwin Zijleman
De muziek van Stolen Jars is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://stolenjars.bandcamp.com/album/i-wont-let-me-down.